Health Rodos: Αν έχεις πιάσει κι εσύ τον εαυτό σου να τρώει χωρίς να πεινάει πραγματικά, να «τσιμπολογάει» από το άγχος, από την πίεση ή από μια αδιόρατη λύπη, δεν είσαι μόνη. Και σίγουρα δεν χρειάζεται να νιώσεις ντροπή. Γιατί πίσω από αυτό το φαινόμενο, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, κρύβονται πολλοί συναισθηματικοί και ψυχολογικοί λόγοι.
Το σώμα μας εκτίθεται περισσότερο — και μαζί του και οι ανασφάλειές μας
Το καλοκαίρι, το σώμα μας εκτίθεται περισσότερο από ποτέ. Τα ρούχα γίνονται πιο αέρινα, το μαγιό μας θυμίζει τις ατέλειες που ίσως προσπαθούσαμε όλο τον χειμώνα να αγνοήσουμε. Ξαφνικά, βρισκόμαστε να συγκρινόμαστε — με άλλες γυναίκες στην παραλία, με εικόνες στα social media, ακόμα και με την παλιότερη εκδοχή του εαυτού μας. Το άγχος της ορατότητας γίνεται μια εσωτερική φωνή που μας πιέζει: «Πρέπει να δείχνω καλύτερα», «γιατί δεν τα κατάφερα;».
Και κάπως έτσι, αυτό το άγχος αντί να μας κάνει να τρώμε λιγότερο, καταλήγει να μας ρίχνει με ορμή στο φαγητό. Γιατί το φαγητό είναι παρηγοριά. Γιατί όταν όλα γύρω μας φωνάζουν «δεν είσαι αρκετή», μια γεύση σοκολάτας ή ένα λαχταριστό παγωτό είναι ο τρόπος του μυαλού να πει: «Ας νιώσουμε λίγο καλά, έστω και για λίγο».
Οι μέρες είναι λιγότερο δομημένες — και αυτό επηρεάζει τις διατροφικές μας συνήθειες
Η καθημερινότητα το καλοκαίρι χάνει το ρυθμό της. Ιδιαίτερα αν είσαι μαμά, το σχολείο σταματά, οι δραστηριότητες μειώνονται, οι ώρες ύπνου μπερδεύονται. Το γνωστό πρόγραμμά σου διαλύεται και μαζί του και η αίσθηση ελέγχου.
Κι εκεί που μέσα στον χειμώνα ήξερες πότε να φας και πότε να σταματήσεις, το καλοκαίρι όλα γίνονται ρευστά. Τρώμε αργά το βράδυ, τρώμε περισσότερο «έξω», δοκιμάζουμε γλυκά στις εξόδους. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά, αλλά όταν συνδυάζονται με την ανάγκη να καλύψουμε και συναισθηματικά κενά, μπορεί να μετατραπούν σε φαύλο κύκλο υπερφαγίας.

Κοινωνικές περιστάσεις — το φαγητό γίνεται «υποχρέωση»
Δεν είναι μόνο οι διακοπές και οι εκδρομές. Είναι και τα καλέσματα, τα τραπέζια, οι γιορτές, τα μπάρμπεκιου. Οι κοινωνικές περιστάσεις πολλαπλασιάζονται και μαζί τους και οι αμήχανες στιγμές που νιώθεις ότι πρέπει να φας «για να μην παρεξηγηθείς», «για να μη ρωτάνε γιατί δεν τρως πολύ».
Για πολλές από εμάς, το φαγητό γίνεται «άλλο ένα φορτίο» που πρέπει να κουβαλήσουμε για να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των άλλων.
Το «κενό» που γεμίζει με φαγητό
Πίσω από κάθε παγωτό που τρώμε ενώ δεν πεινάμε, πίσω από κάθε νυχτερινό τσιμπολόγημα, υπάρχει συχνά ένα μικρό ή μεγάλο «κενό». Ένα συναίσθημα μοναξιάς, βαρεμάρας, άγχους ή ακόμα και απογοήτευσης. Το φαγητό, εκείνες τις στιγμές, λειτουργεί σαν αγκαλιά. Μόνο που είναι μια αγκαλιά που δεν μας γεμίζει πραγματικά.
Το σημαντικό είναι να το αναγνωρίσουμε αυτό με τρυφερότητα προς τον εαυτό μας, χωρίς ενοχές, χωρίς αυστηρότητα. Να σταθούμε απέναντι στο «γιατί το κάνω αυτό;», όχι με κατηγορία αλλά με αγάπη. Και να θυμηθούμε ότι το καλοκαίρι δεν είναι διαγωνισμός ομορφιάς, ούτε αγώνας δρόμου. Είναι μια ευκαιρία να νιώσουμε πιο κοντά στον εαυτό μας, πιο ελεύθερες.
Μικρές κινήσεις φροντίδας
Αν αναγνωρίζεις στον εαυτό σου αυτό το μοτίβο υπερφαγίας, ξεκίνα με μικρά βήματα:

• Ρώτα τον εαυτό σου: «Πεινάω ή απλώς νιώθω άγχος/μοναξιά;»
• Οργάνωσε όσο μπορείς τη μέρα σου, ακόμα και αν είναι απλώς μια μικρή ρουτίνα πρωινού.
• Μίλα σε έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει.
• Και πάνω από όλα — να θυμάσαι: δεν είσαι μόνη σε αυτό.

Το καλοκαίρι είναι δικό σου. Με το σώμα που έχεις τώρα. Με την ψυχή σου όπως είναι σήμερα. Και αξίζεις να το απολαύσεις, χωρίς τύψεις και ενοχές!
πηγή: mama365.gr