Health Rodos: «Δεν μπορώ να πω πότε ακριβώς άρχισε να συμβαίνει. Ίσως ήταν όταν γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί και ξαφνικά βρεθήκαμε να μοιραζόμαστε ευθύνες αντί για όνειρα. Ίσως ήταν όταν αρχίσαμε να κοιμόμαστε σε αντίθετες ώρες, να περνάμε τις μέρες μας σαν συγκάτοικοι που απλώς τακτοποιούν το ίδιο σπίτι.
Ή μπορεί να ήταν κι αργότερα, όταν αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο για λογαριασμούς παρά για εμάς.Δεν το είδα να έρχεται. Δεν άκουσα κάποιον μεγάλο θόρυβο, ούτε έγινε κάτι τραγικό. Ήρθε σιγανά, σχεδόν ανεπαίσθητα. Σαν ένα δωμάτιο που κρυώνει λίγο λίγο, μέχρι που μια μέρα συνειδητοποιείς ότι κρυώνεις πολύ.Και τώρα φτάσαμε εδώ. Δύο άνθρωποι που κάποτε κοιτούσαν ο ένας τον άλλον σαν να μην υπήρχε τίποτα πιο σπουδαίο στον κόσμο… και τώρα μοιάζουμε σχεδόν ξένοι. Δεν είναι πως δεν υπάρχει αγάπη. Υπάρχει. Αλλά δεν αρκεί πάντα η αγάπη. Θέλει φροντίδα, θέλει διάθεση, θέλει να κρατάς το χέρι του άλλου ακόμα κι όταν είναι άβολο, ακόμα κι όταν είσαι θυμωμένος, κουρασμένος, απογοητευμένος.Κι εγώ κουράστηκα. Το παραδέχομαι.Κουράστηκα να είμαι αυτή που πάντα ξεκινάει τη συζήτηση. Που προσπαθεί να κρατήσει το ενδιαφέρον. Που κάνει ερωτήσεις και παίρνει μονολεκτικές απαντήσεις. Που λέει “σε νιώθω μακριά μου” και ακούει “δεν είναι τίποτα, απλώς είμαι κουρασμένος”.Δεν είναι κακός. Δεν με πληγώνει επίτηδες. Απλώς… δεν είναι πια εδώ με τον τρόπο που ήταν. Και το χειρότερο; Ούτε κι εγώ είμαι πια η ίδια.Δεν ονειρεύομαι όπως παλιά. Δεν του λέω όλα μου τα μικρά και μεγάλα, γιατί μερικές φορές δεν βρίσκω το νόημα. Δεν περιμένω με λαχτάρα να γυρίσει σπίτι. Κι αυτό με τρομάζει. Γιατί δεν ξέρω πώς να το αντιστρέψω.Οι μέρες περνούν και νιώθω σαν να μαζεύουμε σιωπές αντί για στιγμές. Κάθεται στον καναπέ με το κινητό του, κάθομαι στην κουζίνα με το δικό μου. Μιλάμε με τους φίλους μας στα μηνύματα, αλλά όχι μεταξύ μας. Και είναι τόσο τραγικά ειρωνικό… να ζεις με κάποιον στο ίδιο σπίτι και να αισθάνεσαι μόνη.
Κι ύστερα είναι εκείνες οι στιγμές – λίγες, αλλά τόσο πολύτιμες – που μοιάζουν με παλιές ταινίες που αγαπήσαμε. Ένα βλέμμα του που είναι ακριβώς όπως τότε. Ένα χαμόγελο που με ξαναγυρίζει πίσω. Και με ραγίζει. Γιατί μου θυμίζει ότι υπάρχει ακόμα εκείνος ο άνθρωπος. Απλώς έχει χαθεί κάπου στη διαδρομή.Και σκέφτομαι… αξίζει να παλέψουμε; Αξίζει να σκάψουμε κάτω από την καθημερινότητα, κάτω από την εξάντληση, κάτω από τις πληγές που δεν είπαμε ποτέ δυνατά;Θέλω να πω ναι. Θέλω να πιστέψω πως μπορούμε να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον. Όχι απαραίτητα όπως πριν – δεν είμαστε πια εκείνοι οι άνθρωποι – αλλά με έναν νέο τρόπο, πιο ώριμο, πιο αληθινό. Πιο ανθρώπινο.Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε τη σιωπή. Να σταματήσουμε να θεωρούμε δεδομένο τον άλλο. Να μιλήσουμε. Όχι για τις δουλειές, τα παιδιά, τα προβλήματα. Αλλά για εμάς. Τι νιώθουμε. Τι μας λείπει. Τι μας πονάει.Αν δεν το κάνουμε τώρα, πότε; Τα χρόνια περνούν. Δεν μπορώ να τα σταματήσω. Αλλά μπορώ να διαλέξω αν θα τα αφήσω να μας ξεφτίσουν ή αν θα τα χρησιμοποιήσω για να χτίσω κάτι καινούργιο.Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί του. Θέλω να του πω: “Μου λείπεις, κι ας κοιμάσαι δίπλα μου κάθε βράδυ. Θέλω να σε ξαναγνωρίσω. Να σε μάθω απ’ την αρχή. Αν θέλεις κι εσύ, ας προσπαθήσουμε”.Δεν ξέρω πού θα οδηγήσει αυτό. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε κάπου καλύτερα ή αν θα αποδειχθεί ότι η απόσταση είναι πια ανυπέρβλητη. Αλλά ξέρω ότι δεν θέλω να περάσει άλλος ένας χρόνος έτσι. Με παγωμένες αγκαλιές και βλέμματα που αποφεύγουν το ένα το άλλο.Θέλω να παλέψω. Όχι για το παρελθόν. Αλλά για το μέλλον. Για μια σχέση που, αν και ραγισμένη, μπορεί ακόμη να γεμίσει φως. Κι αν κάποτε τον ερωτεύτηκα για αυτό που ήταν… ίσως τώρα να μπορώ να τον αγαπήσω πιο βαθιά, για αυτό που είναι».
πηγή: mama365.gr