Health Rodos: Σε μια εποχή που όλα μετρώνται – τα likes, τα followers, οι επιτυχίες, οι στόχοι – δεν είναι παράξενο που και οι σχολικές επιδόσεις αντιμετωπίζονται σαν δείκτης αξίας. Αξίας του παιδιού. Αξίας των γονιών. Αξίας της οικογένειας. Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια.Ένα παιδί δεν είναι οι βαθμοί του. Δεν είναι το διαγώνισμα της ιστορίας, ούτε το διαλυμένο τετράδιο μαθηματικών. Είναι χιούμορ, είναι φαντασία, είναι καλοσύνη, δημιουργικότητα, φόβος, ανασφάλεια, προσπάθεια, αντίσταση. Και όλα αυτά δεν χωρούν σε ένα 20άρι. Ούτε σε ένα 12άρι. Ούτε καν σε ένα απολυτήριο.Αντίστοιχα, μια μητέρα δεν είναι τα αποτελέσματα του παιδιού της. Δεν είναι λιγότερη επειδή το παιδί της δυσκολεύεται στην ανάγνωση ή μισεί τη χημεία. Δεν είναι αποτυχημένη επειδή δεν έχει «παιδί-θαύμα». Είναι παρούσα. Είναι αυτή που ξυπνάει πρώτη και κοιμάται τελευταία. Που φροντίζει, που ανησυχεί, που κουβαλάει τύψεις και ενοχές κάθε φορά που κάτι πάει «λάθος», λες και η ζωή είναι λογιστικό φύλλο.Ας το ξεκαθαρίσουμε: οι σχολικές επιδόσεις δεν ορίζουν το μέλλον ενός παιδιού. Δεν αποτελούν απόλυτο κριτήριο για την εξυπνάδα, τη δημιουργικότητα ή το πάθος του. Και δεν είναι η αφετηρία ούτε το τέλος της πορείας του. Ένα παιδί που δυσκολεύεται στο σχολείο μπορεί να είναι ταυτόχρονα εξαιρετικός ακροατής, χαρισματικός ζωγράφος ή αυριανός κοινωνικός λειτουργός με τρομερή ενσυναίσθηση. Κανένα διαγώνισμα δεν καταγράφει όλα αυτά.Το ίδιο ισχύει και για τις μαμάδες. Δεν υπάρχει κανένας πίνακας ανακοινώσεων που να αναρτά τα «σωστά» και τα «λάθη» τους. Καμιά βαθμολόγηση δεν δείχνει την αγκαλιά που άνοιξαν στο παιδί τους όταν έκλαιγε για έναν κακό βαθμό. Καμιά σύγκριση δεν αντικατοπτρίζει το βλέμμα τους όταν παλεύουν να ισορροπήσουν δουλειά, σπίτι και συναισθηματική υποστήριξη.Η κοινωνία μας έπεισε πως η μητέρα οφείλει να είναι τέλεια, και πως το παιδί της οφείλει να είναι άριστο. Αν το παιδί υστερεί κάπου, η σκιά της ευθύνης πέφτει πάνω της. Κι έτσι η μαμά γεμίζει ενοχές, πίεση, στρες. Αρχίζει να βλέπει το παιδί της σαν “έργο” που δεν ολοκληρώθηκε σωστά. Και το παιδί βλέπει τον εαυτό του σαν βάρος. Κάπως έτσι γεννιέται το άγχος από νωρίς, ο φόβος της αποτυχίας, ο διαρκής εσωτερικός αγώνας να «αποδείξει» την αξία του.
Αυτό που χρειάζεται κάθε παιδί, δεν είναι περισσότερες ώρες φροντιστηρίου. Είναι περισσότερες στιγμές κατανόησης. Να νιώθει ότι, και όταν φέρει κακό βαθμό, υπάρχει ένα βλέμμα που δεν αλλάζει. Ότι υπάρχει ένας γονιός που θα το στηρίξει χωρίς να το κάνει να νιώθει ανεπαρκές.Αυτό που χρειάζεται κάθε μαμά, είναι υπενθυμίσεις. Ότι η αξία της δεν είναι δεμένη με το αν το παιδί της διαβάζει 3 ή 5 ώρες τη μέρα. Ότι είναι επαρκής και τρυφερή και δυνατή, ακόμη κι όταν το παιδί της δεν είναι «πρώτο». Ότι το μεγάλωμα ενός ανθρώπου είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο και πολυδιάστατο από μια βαθμολογία στο σχολικό έλεγχο.Οι μαμάδες δεν χτίζουν καριέρες. Χτίζουν ανθρώπους. Με όλα τα λάθη, τις καθυστερήσεις, τις εκρήξεις, τα φιλιά και τις δεύτερες ευκαιρίες που αυτό απαιτεί. Και η επιτυχία τους φαίνεται στα βλέμματα, όχι στους βαθμούς. Στη σχέση που χτίζουν, στη δύναμη που δίνουν, στο πώς το παιδί τους μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του, ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά.Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους αριθμούς εκεί που ανήκουν: στα τετράδια. Και ας θυμηθούμε πως αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας είναι αν μεγαλώνουμε παιδιά με αυτοεκτίμηση. Παιδιά που ξέρουν ότι δεν χρειάζεται να είναι τέλεια για να είναι αγαπητά. Κι αυτό, είναι κάτι που μόνο μια καλή μαμά μπορεί να προσφέρει.Και το προσφέρει ήδη. Ίσως χωρίς να το ξέρει.Και τότε, θα έχεις κάνει το πιο δύσκολο και πιο σπουδαίο «μάθημα» της ζωής. Χωρίς κανέναν βαθμό.
πηγή: mama365.gr