Health Rodos: Όσες φορές κι αν ακούσουμε τη φράση «βάλε το παιδί πάνω απ’ όλα», η πραγματικότητα είναι ότι μέσα στη σύγχυση, τη ματαίωση ή και τον θυμό του χωρισμού, πολλοί γονείς ξεχνούν ακριβώς αυτό: ότι τα παιδιά χρειάζονται και τους δύο γονείς τους, όχι σαν συμμάχους σε έναν πόλεμο, αλλά σαν γονείς με κοινή ευθύνη.
Ως ψυχοθεραπεύτρια, αλλά και ως γυναίκα που έχει ακούσει δεκάδες ιστορίες από παιδιά διαζευγμένων γονιών, μπορώ να σου πω κάτι πολύ ξεκάθαρα: μην προσπαθήσεις να κάνεις το παιδί σου σύμμαχό σου μετά τον χωρισμό. Θα το πληρώσει εκείνο. Όχι ο άλλος γονιός.
Τα παιδιά δεν είναι ενήλικες σε σώμα μικρού
Είναι ανθρώπινο να θες να μιλήσεις, να ξεσπάσεις, να νιώσεις πως κάποιος σε καταλαβαίνει — ειδικά αν έχεις πληγωθεί. Αλλά το παιδί σου δεν είναι εκεί για να γεμίσει αυτό το κενό. Δεν είναι ώριμο, δεν μπορεί να επεξεργαστεί συναισθήματα προδοσίας, πικρίας ή παραίτησης. Αν του τα δώσεις, δεν θα τα “καταλάβει” – θα τα κουβαλήσει.
Πολλά παιδιά που μεγαλώνουν με έναν γονιό που προσπαθεί να τα κάνει συμμάχους, αναλαμβάνουν ρόλους που δεν τους ανήκουν: γίνονται “ενήλικες” πριν την ώρα τους, προσπαθώντας να προστατεύσουν τον πληγωμένο γονιό. Αυτή η πρώιμη ενσυναίσθηση μπορεί να φαντάζει συγκινητική, αλλά είναι τοξική. Είναι βάρος. Κλέβει τη χαρά της παιδικής ηλικίας.
Η ανάγκη για «δικαίωση» δεν είναι γονεϊκή ανάγκη
Μετά από έναν δύσκολο χωρισμό, ειδικά όταν υπάρχουν συναισθήματα αδικίας, ο πόνος μετατρέπεται συχνά σε ανάγκη επιβεβαίωσης. Να καταλάβει ο άλλος ότι έκανε λάθος. Να τον δει το παιδί “όπως πραγματικά είναι”. Να πάρεις πίσω την αξιοπρέπεια που νιώθεις ότι έχασες.
Αλλά δεν είναι δουλειά του παιδιού να σου την επιστρέψει.
Όταν λες έμμεσα ή άμεσα:

• «Ξέρεις τι μου έκανε ο πατέρας σου/η μητέρα σου;»
• «Ποιος είναι πάντα εδώ για σένα;»
• «Αυτός/αυτή έχει προχωρήσει τη ζωή του, εμένα ποιος με σκέφτεται;»

…στην ουσία, φορτώνεις το παιδί με τη δουλειά που πρέπει να κάνεις εσύ με τον εαυτό σου.

Όχι, δεν προστατεύεις το παιδί λέγοντάς του την «αλήθεια»
Μα αλήθεια δεν είναι να του πεις “γιατί χωρίσατε”; Όχι. Είναι η δική σου αλήθεια. Και όσο κι αν πιστεύεις ότι “του αξίζει να ξέρει”, στην πραγματικότητα παλεύεις να δικαιωθείς. Μπροστά σε έναν ακροατή που δεν έχει επιλογή.
Η αλήθεια που του αξίζει να ξέρει είναι ότι οι γονείς του δεν είναι πια μαζί, αλλά και οι δύο το αγαπούν. Ότι το διαζύγιο δεν είναι δική του ευθύνη. Ότι δεν χρειάζεται να επιλέξει “στρατόπεδο”.
Τα παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ πώς ένιωθαν — όχι τι τους είπαμε
Ένα παιδί μπορεί να ξεχάσει τι του είπες όταν μιλούσες άσχημα για τον μπαμπά ή τη μαμά του. Αλλά δεν θα ξεχάσει πώς ένιωσε όταν ένιωσε ότι έπρεπε να σε παρηγορήσει. Να σε προστατεύσει. Να προδώσει τον άλλο γονιό για να σε στηρίξει.
Τα περισσότερα παιδιά χωρισμένων γονιών με τους οποίους έχω δουλέψει, δεν θυμούνται ποιος έφταιξε. Αλλά θυμούνται ποιος τους έκανε να νιώσουν ένοχα. Ποιος τα έβαλε στη μέση. Ποιος τους ζητούσε χωρίς να το λέει: «Διάλεξε πλευρά».
Αντί για σύμμαχο, ζήτα του να είναι απλώς παιδί
Η δουλειά σου δεν είναι να φτιάξεις ένα “δικό σου στρατόπεδο”, αλλά να του χτίσεις έναν ασφαλή χώρο. Δεν χρειάζεται να είναι το παιδί σου «η παρηγοριά σου» — χρειάζεται να είσαι εσύ η σταθερότητά του.
Βρες άλλους ενήλικες να σε στηρίξουν. Φίλους. Ψυχολόγο. Ομάδα υποστήριξης.
Μπες στη διαδικασία να επουλώσεις τα δικά σου τραύματα, ώστε να μην τα αφήσεις κληρονομιά στο παιδί σου. Αυτό είναι πραγματική γονεϊκή δύναμη.
Γιατί τα παιδιά αξίζουν και τους δύο τους γονείς, ακόμα και μετά τον χωρισμό
Ο πιο υγιής γονιός δεν είναι αυτός που «κερδίζει την αγάπη» του παιδιού του μετά από έναν χωρισμό. Είναι αυτός που δεν τον ενδιαφέρει να την “κερδίσει”, γιατί δεν ένιωσε ποτέ ότι την έχασε.
Κι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σε γιατρέψει αληθινά, είναι η σιωπηλή δύναμη του παιδιού σου όταν το κοιτάς και ξέρεις ότι δεν χρειάστηκε ποτέ να διαλέξει ανάμεσα σε εσάς τους δύο.
πηγή: mama365.gr