Health Rodos: Η φωτογραφία που τράβηξα χθες, την κοιτάζω και δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Το πρόσωπό μου είναι κουρασμένο, τα μάτια μου πρησμένα από το ξενύχτι και το κλάμα. Νιώθω σαν να μην είμαι πια εγώ. Κι όμως, μέσα σε αυτό το πρόσωπο κρύβεται μια μάνα που παλεύει – με το σώμα της, με τις ενοχές, με το άγνωστο, με τον πόνο.Το μωρό μου είναι καλά. Είναι μικρούλι, αλλά δυνατό. Πολύ δυνατό. Πιο δυνατό από εμένα. Περάσαμε μέρες στη μονάδα ειδικής φροντίδας. Ένας χώρος γεμάτος φώτα, μηχανήματα, ήχους και νοσηλευτές που κρατούσαν αγκαλιά το παιδί μου όταν εγώ δεν μπορούσα. Και ναι, ένιωσα ότι απέτυχα. Ένιωσα ότι τον άφησα μόνο του. Πως δεν ήμουν η μαμά που έπρεπε να είμαι.Πέρασα νύχτες χωρίς ύπνο, γεμάτες άγχος και πόνο. Έδωσα γάλα με φόρμουλα γιατί δεν είχα προλάβει να αντλήσω το δικό μου. Ένιωσα ενοχές. Έκλαιγα στη σιωπή, με τις σκέψεις μου να ουρλιάζουν: «Δεν τα κάνεις καλά». Κι αυτό το συναίσθημα – ότι απογοητεύεις το παιδί σου – είναι το πιο σκληρό από όλα.
Το σπίτι μοιάζει βομβαρδισμένο. Κοιμάμαι σε ένα στρώμα στο πάτωμα γιατί η λεκάνη μου ακόμα πονάει. Έχω λουστεί περισσότερες φορές απ’ όσες έχω φάει. Και όχι, δεν είναι καθαρά τα μαλλιά μου – απλώς είναι η μόνη πράξη φροντίδας που κατάφερα να κάνω για εμένα. Μερικές φορές, μόνο και μόνο για να μην καταρρεύσω.Και όμως, μέσα σε αυτό το χάος, υπάρχει κάτι ιερό. Υπάρχει η στιγμή που επιτέλους τους έχω και τους δύο αγκαλιά. Το μωρό στην αγκαλιά μου και τον άντρα μου να κάθεται δίπλα μας, να με κοιτάει με εκείνο το βλέμμα που λέει: «Τα κατάφερες». Και τότε, για ένα δευτερόλεπτο, όλα μοιάζουν σωστά.Κανείς δεν μου είχε πει πόσο δύσκολο θα είναι. Πόσο θα αλλάξει το σώμα μου, η ψυχή μου, το μυαλό μου. Πόσο θα με κάνει κομμάτια και ταυτόχρονα θα με ενώσει ξανά σε κάτι νέο. Κανείς δεν μιλά για αυτή την πλευρά της μητρότητας, την πιο σκοτεινή, την πιο μοναχική. Αλλά είναι εκεί. Και δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε. Σημαίνει απλώς ότι είμαστε άνθρωποι.Έμαθα να κρατώ φωτογραφίες που δεν είναι για το Instagram. Φωτογραφίες όπου δεν φοράω φίλτρα και χαμόγελα. Εικόνες που θυμίζουν πως επιβίωσα. Πως υπήρξα εκεί, κουρασμένη, πρησμένη, μα τόσο γεμάτη αγάπη. Αυτές είναι οι φωτογραφίες που μετράνε. Αυτές θα αγαπώ κάθε χρόνο και περισσότερο, γιατί είναι αληθινές.Αν περνάς κάτι παρόμοιο – δεν είσαι μόνη. Αν νιώθεις πως χάνεσαι, να θυμάσαι ότι σιγά σιγά θα ξαναβρείς τον εαυτό σου. Ίσως όχι όπως ήσουν, αλλά όπως πρέπει να είσαι τώρα. Μαμά.Και ναι – αυτή η στιγμή, όσο χαοτική κι αν είναι, είναι άξια να τη θυμάσαι. Γιατί είναι αληθινή. Και αυτό από μόνο του, αρκεί.»
Πληροφορίες από mother.ly
πηγή: mama365.gr
