Health Rodos: Θυμάμαι τον πατέρα μου να πίνει τον καφέ του διαβάζοντας εφημερίδα, χωρίς να διακόπτεται κάθε δύο λεπτά από κάποιο email ή μια σύσκεψη στο Zoom. Κι εγώ, παιδί ακόμα, να προλαβαίνω να βαριέμαι. Να έχω χρόνο να κοιτάζω το ταβάνι, να χαζεύω τα σύννεφα, να παίζω χωρίς πρόγραμμα.
Σήμερα, η «βαρεμάρα» μοιάζει σχεδόν πολυτέλεια. Ζούμε σε έναν καταιγισμό ρυθμών που δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Η καθημερινότητα έχει γεμίσει ήχους – από ειδοποιήσεις κινητών μέχρι τις σειρήνες στην κίνηση και τα ασταμάτητα deadlines στη δουλειά. Ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, υπάρχει μια αίσθηση διαρκούς φασαρίας. Η τηλεόραση παίζει ειδήσεις στο background, το πλυντήριο δουλεύει, τα παιδιά φωνάζουν από το άλλο δωμάτιο και ταυτόχρονα χτυπάει το τηλέφωνο. Όλα μαζί. Όλα τώρα.
Η ερώτηση που με καίει –και υποψιάζομαι καίει κι εσάς– είναι: πότε έγινε αυτό; Πότε μετατράπηκε η ζωή μας σε μια ασταμάτητη ροή ταχύτητας και θορύβου;
Ο χρόνος που δεν περισσεύει ποτέ
Μιλάω με φίλους και συναδέλφους, κι όλοι λένε το ίδιο: δεν προλαβαίνουμε. Δεν προλαβαίνουμε να φάμε ήσυχα, να συζητήσουμε χωρίς να κοιτάμε το ρολόι, να παίξουμε με τα παιδιά μας χωρίς να σκεφτόμαστε τι μένει από τη λίστα της μέρας. Σαν να ζούμε σε μια αλυσίδα μικρών προθεσμιών που ποτέ δεν τελειώνουν.
Κι όμως, τα 24ωρα δεν έγιναν μικρότερα. Αυτό που άλλαξε είναι η ταχύτητα με την οποία γεμίζουμε τον χρόνο μας. Οικογένεια, δουλειά, κοινωνική ζωή, social media, ενημέρωση, υποχρεώσεις. Όλα διεκδικούν χώρο, όλα «φωνάζουν» πως είναι επείγοντα. Το αποτέλεσμα; Ένας διαρκής θόρυβος στο μυαλό μας, που μας κάνει να νιώθουμε εξαντλημένοι πριν καν τελειώσει η μέρα.
Τα παιδιά που τρέχουν πιο γρήγορα από εμάς
Ως μητέρα, με τρομάζει κάτι ακόμη περισσότερο. Ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σε αυτή την ίδια φρενίτιδα. Οι δικές τους μέρες είναι γεμάτες δραστηριότητες, μαθήματα, φροντιστήρια, οθόνες που δεν σβήνουν ποτέ. Το παιχνίδι στον δρόμο, η ανία, η αργή ώρα που περνούσε βασανιστικά μέχρι να νυχτώσει, μοιάζουν σκηνές άλλης εποχής.
Κι αν εμείς έχουμε την εμπειρία να αναπολούμε μια πιο ήρεμη παιδική ηλικία, εκείνα δεν θα ξέρουν ποτέ πώς είναι να ζεις με αργό ρυθμό. Θα νομίζουν ότι αυτός ο καταιγιστικός ρυθμός είναι «φυσιολογικός». Και δεν είναι.
Ο θόρυβος που κουβαλάμε μέσα μας
Ας είμαστε ειλικρινείς: δεν είναι μόνο τα κινητά και οι δουλειές που κάνουν τη ζωή μας θορυβώδη. Είναι και οι ίδιοι οι φόβοι μας, οι ανασφάλειές μας, οι απαιτήσεις που έχουμε από τον εαυτό μας. Θέλουμε να τα προλάβουμε όλα: να είμαστε άψογοι στη δουλειά, παρόντες στην οικογένεια, διαθέσιμοι στους φίλους, ενημερωμένοι για την επικαιρότητα, υγιείς, γυμνασμένοι, «ενεργοί πολίτες».
Αυτός ο εσωτερικός θόρυβος μάς κατατρώει. Δεν μας αφήνει να απολαύσουμε ούτε τις μικρές στιγμές που προλαβαίνουμε να ζήσουμε. Μας πείθει πως πάντα κάτι μένει πίσω, πάντα κάτι κάνουμε λάθος.
Η σιωπή ως επανάσταση
Κι όμως, υπάρχει ελπίδα. Όχι στα μεγάλα σχέδια και στις ηρωικές αλλαγές, αλλά στις μικρές, αθόρυβες επιλογές που μπορούμε να κάνουμε κάθε μέρα. Να αφήσουμε για λίγο το κινητό σε άλλο δωμάτιο. Να πούμε «όχι» σε μια ακόμη υποχρέωση. Να φάμε το βραδινό μας χωρίς τηλεόραση. Να περπατήσουμε δέκα λεπτά χωρίς ακουστικά.
Η σιωπή δεν είναι απλώς έλλειψη θορύβου. Είναι ένας τρόπος να θυμηθούμε τον εαυτό μας. Να ακούσουμε τις σκέψεις μας καθαρά. Να νιώσουμε ξανά ότι ο χρόνος μπορεί να κυλάει πιο αργά, αν εμείς το επιτρέψουμε.
Μια πρόσκληση προς όλους μας
Δεν ξέρω αν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας. Ίσως η τεχνολογία και οι ρυθμοί της δουλειάς να μας έχουν ήδη ξεπεράσει. Αλλά μπορούμε να αλλάξουμε το πώς στεκόμαστε απέναντί τους. Μπορούμε να διεκδικήσουμε νησίδες ησυχίας και στιγμές που δεν θα μετριούνται με ειδοποιήσεις.
Ας τολμήσουμε να βάλουμε μια τελεία μέσα σε αυτή τη φασαρία. Όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τα παιδιά μας. Για να μάθουν κι εκείνα ότι η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου, ούτε συνεχής θόρυβος. Είναι και παύσεις. Είναι και ανάσες. Είναι και εκείνες οι σπάνιες, πολύτιμες στιγμές σιωπής που μας θυμίζουν ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια.
πηγή: mama365.gr
