Health Rodos: Υπάρχουν στιγμές που η ενέργεια στερεύει, το πείσμα εξαντλείται και η έμπνευση μοιάζει απούσα. Στιγμές που ο στόχος παραμένει εκεί, σταθερός, αλλά η πορεία προς αυτόν μοιάζει θολή. Αυτή δεν είναι η αποτυχία. Είναι η παύση. Και μέσα στην παύση, αν κοιτάξει κανείς καλά, υπάρχουν εργαλεία. Όχι εντυπωσιακά, αλλά, σταθερά.Αναγνώριση και ικανοποίηση βασικών αναγκώνΠριν αναρωτηθεί κανείς «γιατί δεν έχω κίνητρο», αξίζει να ρωτήσει: «Είμαι καλά;». Η σωματική κόπωση, η έλλειψη ύπνου, η αφυδάτωση, η ελλιπής διατροφή ή η συναισθηματική φόρτιση μεταμφιέζονται σε απροθυμία. Κάποιες φορές, η «τεμπελιά» είναι στην πραγματικότητα εξάντληση. Ο οργανισμός δεν σαμποτάρει, ζητά.AdvertismentΗ επιστροφή στο σώμα και στις ανάγκες του είναι η βάση κάθε προσπάθειας. Χωρίς ενέργεια, δεν υπάρχει κατεύθυνση. Όταν το θεμέλιο είναι εύθραυστο, δεν έχει νόημα να χτίζει κανείς.Κατανόηση και αποδοχή του συναισθηματικού υποστρώματοςΗ έλλειψη κινήτρου μπορεί να κρύβει κάτι πιο βαθύ, όπως απογοήτευση, θυμό, φόβο αποτυχίας ή εσωτερική αμφιβολία. Αν δεν αναγνωριστούν αυτά τα συναισθήματα, επηρεάζουν υπόγεια τη συμπεριφορά. Το πρώτο βήμα που μπορεί να κάνει κάποιος, είναι να παρατηρήσει τον εαυτό του χωρίς κριτική.Το να δώσεις χώρο στο συναίσθημα, ακόμη κι αν είναι αρνητικό, είναι μια μορφή αποφόρτισης. Όταν κάποιος σταματά να παλεύει με το «πρέπει να είμαι παραγωγικός», δίνει χώρο στην αλήθεια του παρόντος. Κι αυτή είναι συχνά ο χάρτης για το επόμενο βήμα.AdvertismentΜικροί, ρεαλιστικοί στόχοι με ορατή αρχή και τέλοςΈνας μεγάλος στόχος μπορεί να μοιάζει βουνό. Όταν σπάσει σε κομμάτια, γίνεται μονοπάτι. Οι μικροί, καθορισμένοι στόχοι δίνουν την αίσθηση επιτυχίας και κινητοποιούν το σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου. Η ολοκλήρωση γεννά νέα διάθεση για συνέχεια.Η πρόοδος ξεκινά από την κίνηση. Κι αυτή, τις δύσκολες μέρες, μπορεί να είναι κάτι ελάχιστο. Πέντε λεπτά. Ένα βήμα. Μια απάντηση σε ένα μήνυμα. Δεν έχει σημασία το μέγεθος, έχει σημασία η κατεύθυνση.Δουλειά χωρίς έμπνευση – Η αξία της ρουτίναςΗ ιδέα ότι πρέπει να νιώθουμε έτοιμοι για να ξεκινήσουμε είναι παγίδα. Οι περισσότεροι άνθρωποι που φτάνουν κάπου ξεκίνησαν χωρίς να νιώθουν έτοιμοι. Η ρουτίνα, η συνήθεια, η πειθαρχία, αυτά γεννούν τελικά τη ροή. Και η ροή ξυπνά την έμπνευση.Εστίαση στο περιβάλλον: καθαρός χώρος, καθαρό μυαλόΤο περιβάλλον επηρεάζει το πώς σκεφτόμαστε, νιώθουμε και πράττουμε. Ένας ακατάστατος χώρος προκαλεί εσωτερική διάσπαση. Μικρές κινήσεις, όπως τακτοποίηση, απομάκρυνση περισπασμών, μουσική χωρίς λόγια, μπορούν να δημιουργήσουν το πλαίσιο για να επιστρέψει η συγκέντρωση.Το περιβάλλον δεν είναι ουδέτερο. Αν θέλει κάποιος να αλλάξει την ψυχική του κατάσταση, ένα καλό πρώτο βήμα είναι να αλλάξει τον χώρο γύρω του.Λογοδοσία και υποστήριξη – Ο ρόλος της κοινότηταςΗ πρόοδος δεν χρειάζεται να είναι μοναχική υπόθεση. Όταν μοιράζεται κάποιος τον στόχο του, δημιουργεί έναν κοινωνικό καθρέφτη. Η ύπαρξη ενός ανθρώπου που ρωτά «πώς πάει;» μπορεί να λειτουργήσει ως σταθερός παλμός.Η λογοδοσία, η κοινή πορεία, το μοίρασμα, όλα υπενθυμίζουν ότι η συνέπεια δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Μερικές φορές, το να μην απογοητεύσεις τον άλλον γίνεται αφετηρία για να μην εγκαταλείψεις και τον εαυτό σου.Σύνδεση με το «γιατί» – Ο σκοπός πίσω από τον στόχοΌταν χαθεί κανείς στην πορεία, χρειάζεται να θυμηθεί τον προορισμό. Όχι τον προφανή στόχο, αλλά το βαθύτερο «γιατί». Γιατί άρχισες; Ποια ανάγκη ή επιθυμία σε κινητοποίησε; Ποιο είναι το νόημα πίσω από την προσπάθεια; Όταν το «γιατί» είναι ισχυρό, το «πώς» βρίσκει τρόπο. Ο στόχος παύει να είναι υποχρέωση και γίνεται επιλογή — αυτό κάνει όλη τη διαφορά.Το κίνητρο δεν είναι πάντα παρόν. Υπάρχουν περίοδοι που νιώθεις πως έχει χαθεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τελείωσαν και οι δυνατότητές σου. Το να συνεχίζεις να εργάζεσαι για τον στόχο σου, ακόμα και όταν δεν νιώθεις ενθουσιασμό ή έμπνευση, είναι ένδειξη χαρακτήρα και αφοσίωσης. Σε αυτές τις μέρες, δεν προχωράς γρήγορα, αλλά χτίζεις βάσεις. Και χωρίς αυτές, κανένας στόχος δεν μπορεί να διαρκέσει.
πηγή: enallaktikidrasi.com