Health Rodos: Όταν αρρωσταίνει το παιδί, είναι σαν να αρρωσταίνεις κι εσύ. Όχι επειδή μοιράζεσαι τα μικρόβια – αν και τις περισσότερες φορές καταλήγεις να το παθαίνεις κι αυτό. Αλλά επειδή μπαίνεις σε μια κατάσταση απόλυτης ευαλωτότητας: νιώθεις ότι το σώμα σου πονά μαζί με το δικό του, ότι η ανησυχία για τον πυρετό του καίει εσένα πιο πολύ.
Η έγνοια που δεν κοιμάται
Οι γιατροί λένε συχνά πως «ο πυρετός είναι φίλος», ένα σημάδι ότι ο οργανισμός παλεύει. Όμως για μια μητέρα, ο πυρετός είναι νύχτες χωρίς ύπνο. Είναι εκείνη η αίσθηση πως κάθε χτύπος του θερμομέτρου ανεβάζει και τον δικό σου παλμό. Ξαπλώνεις δίπλα του, ακουμπάς το χέρι στο μέτωπό του, κοιτάζεις το ρολόι κάθε μισή ώρα. Και κάθε φορά που ακούς το βήξιμο μέσα στη σιωπή της νύχτας, η καρδιά σου σφίγγεται σαν να ήταν το δικό σου στήθος που προσπαθεί να πάρει ανάσα.
Η ανατροπή της καθημερινότητας
Ένα άρρωστο παιδί δεν είναι ποτέ μόνο ένας ιός. Είναι μια ολόκληρη ανατροπή: δουλειές που μένουν πίσω, συναντήσεις που ακυρώνονται, προγράμματα που διαλύονται. Αλλά εκείνη τη στιγμή, δεν σε νοιάζει τίποτα από όλα αυτά. Ο κόσμος μικραίνει και γίνεται το δωμάτιο με τις κουβέρτες, τα φάρμακα πάνω στο κομοδίνο και τα παραμύθια που αφηγείσαι ξανά και ξανά για να τον κάνεις να ξεχαστεί.
Η δύναμη που δεν ήξερες ότι έχεις
Παρά την κούραση, ξέρεις ότι δεν υπάρχει χώρος για αδυναμία. Είσαι η αγκαλιά, το ποτήρι με το νερό, το χέρι που κρατά το δικό του πιο σφιχτά απ’ όσο χρειάζεται. Κι αν σε ρωτούσαν πριν γίνεις μητέρα αν θα μπορούσες να σταθείς ξύπνια τρεις νύχτες στη σειρά, θα γελούσες. Τώρα όμως το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί εκείνη η μικρή μορφή στο κρεβάτι σε κάνει να αντλείς από αποθέματα που ούτε ήξερες ότι κρύβεις.
Η σιωπηλή αγωνία
Υπάρχουν και οι στιγμές που δεν φαίνονται. Όταν βγαίνεις από το δωμάτιο για λίγα λεπτά, μόνο και μόνο για να πάρεις μια ανάσα, να σκουπίσεις κρυφά ένα δάκρυ που δεν θέλεις να δει. Δεν θέλεις το παιδί σου να διαβάσει την αγωνία στο πρόσωπό σου. Θέλεις να σε βλέπει δυνατή, ήρεμη, σαν το λιμάνι που δεν κλονίζεται ποτέ, όσο κι αν τα κύματα είναι μεγάλα.
Η στιγμή που ξαναλάμπει το χαμόγελο
Και μετά, ξαφνικά, όλα αλλάζουν. Ένα πρωί ξυπνάει με καθαρό βλέμμα, ζητάει να φάει κάτι παραπάνω, κάνει το πρώτο αστείο μετά από μέρες. Εκείνη η ανακούφιση δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Είναι σαν να σε έχει ξαναφέρει η ζωή στην επιφάνεια, σαν να ξαναβρήκες τον ρυθμό σου. Και συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το απλό, το καθημερινό: το παιδί σου υγιές, έτοιμο να ξανατρέξει, να γελάσει, να ζήσει.
Όταν αρρωσταίνει η μαμά μέσα της
Κι όμως, κάθε τέτοια εμπειρία αφήνει ένα μικρό αποτύπωμα. Η μητέρα, όσο δυνατή κι αν δείχνει, κουβαλά μέσα της τη φθορά της αγωνίας. Κάθε φορά που βλέπει το παιδί της να πονά, πονά και η ίδια. Είναι μια σιωπηλή ασθένεια που δεν έχει όνομα, αλλά όλες οι μητέρες την ξέρουν. Δεν χρειάζεται διάγνωση· είναι απλά το τίμημα της αγάπης.
Η αλήθεια που δεν αλλάζει ποτέ
Η μητρότητα δεν είναι μόνο στιγμές χαράς, φωτογραφίες σε γενέθλια και σχολικές παραστάσεις. Είναι και οι πυρετοί, οι βραδινές αγωνίες, τα δάκρυα που δεν φαίνονται. Και σε αυτά τα δύσκολα, κρύβεται το μεγαλείο της: να μπορείς να αρρωσταίνεις μαζί με το παιδί σου, χωρίς να χάνεις την αντοχή να το κρατήσεις όρθιο μέχρι να περάσει η μπόρα.
Όταν αρρωσταίνει το παιδί, αρρωσταίνει και η μαμά…
Όταν αρρωσταίνει το παιδί, αρρωσταίνει και η μαμά – όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά με έναν βαθύτερο. Γιατί η μητέρα δεν βλέπει απλώς έναν πυρετό. Βλέπει τον πιο πολύτιμο άνθρωπο της ζωής της να παλεύει, και θα έδινε τα πάντα για να τον προστατεύσει. Και όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές οι στιγμές, είναι ταυτόχρονα κι εκείνες που θυμίζουν με τον πιο δυνατό τρόπο τι σημαίνει αγάπη άνευ όρων.
πηγή: mama365.gr
