Health Rodos: Ας τα πάρουμε από την αρχή. Είμαι μαμά. Από αυτές τις μαμάδες που διαβάζουν, ρωτάνε, ψάχνονται. Που έχουν ρουφήξει άρθρα για την προσκόλληση, τις κρίσεις θυμού, τα σήματα πείνας του μωρού, τα αναπτυξιακά άλματα, τα πάντα. Και ο άντρας μου, ο μπαμπάς, είναι εκεί. Θέλει να βοηθήσει, να συμμετέχει, να μη «νιώθω μόνη». Και το κάνει συχνά. Όμως καμία από τις κινήσεις του δεν έχει την ακρίβεια, τη ροή ή το «ένστικτο» που θεωρώ ότι έχω εγώ.
Δεν είναι ότι θέλω να τα κάνω όλα μόνη. Όχι πάντα, τουλάχιστον. Είναι ότι όταν μου λέει «θα του αλλάξω εγώ την πάνα», ξέρω ήδη πως θα τη βάλει ανάποδα, πως το σώμα του παιδιού θα μείνει για λίγο ακάλυπτο στο κρύο ή πως το μαντηλάκι θα ξεφύγει λίγο πιο πολύ απ’ ό,τι πρέπει.
Δεν είναι θέμα τελειότητας. Είναι θέμα… σωστής μαμαδίστικης τρέλας
Ναι, ίσως τα κάνω λίγο πιο υπερβολικά. Ίσως φτιάχνω το γάλα με ακρίβεια χημικού εργαστηρίου και πλένω τα μαντηλάκια με τρόπο που θυμίζει προετοιμασία χειρουργείου. Όμως αυτό είναι το δικό μου στάνταρ. Και όταν ο άλλος δεν τα φτάνει (ή έστω δεν προσπαθεί να τα φτάσει), είναι δύσκολο να μην το πάρεις προσωπικά.
Και κάπου εκεί αρχίζει η σύγκρουση. Εγώ θέλω βοήθεια, αλλά δεν θέλω να του πω κάθε φορά πώς να την προσφέρει. Δεν θέλω να γίνομαι «κακιά», δεν θέλω να γίνομαι η μπαμπούλας του σπιτιού. Αλλά και πώς να κάνω τα στραβά μάτια όταν ντύνει το παιδί με μπλούζα ανάποδα και κάλτσες που δεν ταιριάζουν;
Μαμάδες, το ζείτε κι εσείς;
Δεν είμαι η μόνη. Σε κάθε παρέα μαμάδων ακούγεται μια φράση σαν: «Με βοηθάει πολύ, αλλά…». Αυτό το «αλλά» είναι πιο ηχηρό από κάθε άλλο. Είτε πρόκειται για το πώς κοιμίζει το παιδί (ανοίγοντας όλα τα φώτα!), είτε για το πώς ταΐζει (χωρίς να κοιτάει καν αν κρυώνει το φαγητό), πάντα υπάρχει μια μικρή απογοήτευση. Όχι γιατί δεν θέλει να βοηθήσει. Αλλά γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα. Και αυτό σε βαραίνει.
Ο ρόλος του μπαμπά δεν είναι «βοηθητικός»
Μέσα στον θυμό μου προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου: ο πατέρας δεν «βοηθάει», δεν συμμετέχει. Είναι ισότιμος γονιός. Και όσο περισσότερο του φέρομαι σαν «βοηθό μου», τόσο λιγότερο του δίνω χώρο να αναπτυχθεί ως γονιός. Το καταλαβαίνω, το ξέρω, το έχω διαβάσει σε χίλια άρθρα. Αλλά εκείνη τη στιγμή που βλέπω το παιδί να φοράει φούτερ… με το φερμουάρ στην πλάτη, δεν λειτουργεί η λογική.
Πώς το διαχειρίζομαι τελικά;
- Μιλάω ξεκάθαρα. Όχι με γκρίνια, αλλά με ηρεμία: «Ξέρεις, όταν κάνεις αυτό με αγχώνει γιατί…».
- Τον αφήνω να δοκιμάσει και να κάνει λάθη. Ναι, θα φορέσει λάθος πιπίλα. Δεν χάλασε ο κόσμος.
- Αναγνωρίζω την πρόθεσή του. Δεν είναι δεδομένο ότι θέλουν όλοι οι πατέρες να ασχολούνται τόσο.
- Κρατάω χιούμορ. Το να γελάσουμε με τα «παρατράγουδά» του βοηθάει πολύ και εμάς και το παιδί.
- Κάνω χώρο. Δεν χρειάζεται να τα κάνω όλα μόνη. Αν συνεχίσω έτσι, το παιδί θα βλέπει μόνο εμένα σαν «ικανή». Κι αυτό δεν το θέλω.
Η αλήθεια πίσω από τον θυμό
Η αλήθεια είναι πως ο θυμός μου δεν έχει να κάνει μόνο με τον άντρα μου. Έχει να κάνει με την πίεση που νιώθω να είμαι τέλεια. Με τη μοναξιά που φέρνει η ευθύνη. Με τη συνεχή σύγκριση, κυρίως με τον εαυτό μου.
Όταν εκείνος μου λέει «να το κάνω εγώ», ο θυμός μου δεν είναι γιατί δεν ξέρει. Είναι γιατί, κάπου βαθιά μέσα μου, νιώθω πως μόνο εγώ ξέρω. Και αυτό είναι κουραστικό.
Αν είσαι κι εσύ σε αυτή τη φάση…
…να θες βοήθεια αλλά να μην αντέχεις τον τρόπο που τη δέχεσαι, να ξέρεις: είναι φυσιολογικό. Δεν είσαι αχάριστη. Δεν είσαι control freak. Είσαι μαμά. Και κάποιες φορές, αυτό το «μαμά» είναι τόσο γεμάτο ένστικτο και αγάπη, που δεν χωράει κανέναν άλλο μέσα του.
Αλλά με λίγο χώρο, λίγη ψυχραιμία και μερικά εσωτερικά «3-2-1 πάρε βαθιά ανάσα», ίσως τελικά βρεις τον τρόπο να πεις: «Ο σύζυγός μου θέλει να με βοηθάει συνέχεια με το παιδί και… του το επιτρέπω. Ακόμα κι αν με εξοργίζει!».
Από φίλη αναγνώστρια
πηγή: mama365.gr
