Health Rodos: Να τους στρώνουμε τον δρόμο, να τους λύνουμε τα προβλήματα πριν καν τα συναντήσουν, να τους δίνουμε έτοιμες λύσεις για να μην δυσκολευτούν. Και τότε, έρχεται η σιωπηλή ερώτηση που τρυπάει σαν καρφί στο πίσω μέρος του μυαλού: μήπως τα μεγαλώνουμε παραχαϊδεμένα;
Στη σύγχρονη κοινωνία, η έννοια του «καλού γονιού» έχει ταυτιστεί με το «να μην λείψει τίποτα από το παιδί». Μόνο που αυτό το «τίποτα» δεν περιορίζεται στα βασικά – φαγητό, ασφάλεια, αγάπη. Επεκτείνεται σε παιχνίδια, gadgets, δραστηριότητες, άπειρες ευκολίες. Θέλουμε το παιδί μας να μην στερηθεί ό,τι ίσως στερηθήκαμε εμείς. Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, κατασκευάζουμε μια γενιά παιδιών που συχνά τα βρίσκουν όλα έτοιμα.
Το παιδί που δεν προλαβαίνει να πει «βαριέμαι»
Παλιά η βαρεμάρα ήταν κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Από εκεί ξεκινούσε η φαντασία: να φτιάξεις παιχνίδια με ό,τι έβρισκες μπροστά σου, να παίξεις στην αλάνα, να εφεύρεις ιστορίες με φίλους. Σήμερα, πολλά παιδιά δεν έχουν χώρο ούτε για να πουν «βαριέμαι». Οι μέρες τους είναι γεμάτες φροντιστήρια, δραστηριότητες, οθόνες που προσφέρουν έτοιμη διασκέδαση. Και κάπου εκεί, η δημιουργικότητα αρχίζει να σβήνει.
Το παιδί που δεν ξέρει τι σημαίνει «χάνω»
Ένα ακόμα παράδειγμα; Τα παιχνίδια. Στο σπίτι μας συχνά φροντίζουμε να μην απογοητευτεί το παιδί. Μπορεί να αφήσουμε να κερδίσει στο επιτραπέζιο, να του δώσουμε «μια δεύτερη ευκαιρία», να αποφύγουμε τη λέξη «έχασες». Όμως, έτσι, μεγαλώνει χωρίς να γνωρίσει το βάρος, αλλά και τη δύναμη της ήττας. Γιατί μόνο όταν μάθεις να χάνεις, μπορείς να μάθεις και να προσπαθείς.
Οι γονείς που τρέχουν πρώτοι
Πόσες φορές δεν έχουμε σπεύσει να λύσουμε για λογαριασμό του παιδιού κάτι απλό; Να μιλήσουμε στον δάσκαλο αντί για εκείνο, να μαζέψουμε την τσάντα του όταν βιάζεται, να του κάνουμε τις εργασίες «για να μη στεναχωρηθεί». Κι όμως, κάθε φορά που το κάνουμε, αφαιρούμε από το παιδί μια ευκαιρία να σταθεί μόνο του. Δεν το προστατεύουμε· το αποδυναμώνουμε.
Μια γενιά με εύκολες απαντήσεις
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί εκπαιδευτικοί μιλούν πια για «γενιά βολεμένων μαθητών». Παιδιά που ξέρουν τα πάντα για το TikTok αλλά δυσκολεύονται να γράψουν μια απλή έκθεση. Παιδιά που ξέρουν πώς να ζητήσουν, αλλά όχι πώς να περιμένουν. Η άμεση ικανοποίηση έχει γίνει τρόπος ζωής. Ένα κλικ, κι έχεις την απάντηση. Ένα swipe, κι έχεις διασκέδαση. Ένα παράπονο, κι οι γονείς σπεύδουν να διορθώσουν την κατάσταση.
Η ψευδαίσθηση της «καλής ζωής»
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα παιδιά μας είναι «κακομαθημένα» με την κλασική έννοια. Συχνά είναι απλώς παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε ένα περιβάλλον υπερπροστασίας. Παιδιά που δεν χρειάστηκε να κοπιάσουν για κάτι μικρό: να ψάξουν μια πληροφορία, να διεκδικήσουν μια φιλία, να λύσουν μια παρεξήγηση. Και κάπως έτσι, όταν βρεθούν μπροστά στις πρώτες πραγματικές δυσκολίες της ζωής, συχνά νιώθουν σαν να βουλιάζουν.
Η αξία της δυσκολίας
Το δύσκολο, φυσικά, είναι να βρούμε την ισορροπία. Κανείς δεν θέλει να βλέπει το παιδί του να πονά ή να αποτυγχάνει. Όμως χωρίς την εμπειρία της δυσκολίας, πώς θα μάθει να σηκώνεται όταν πέφτει; Πώς θα χτίσει αντοχή; Η ανθεκτικότητα δεν διδάσκεται με λόγια, αλλά με εμπειρίες. Το παιδί που έμαθε να δένει μόνο του τα κορδόνια, να χάνει στο ποδόσφαιρο, να κάνει λάθος στην τάξη και να ξαναπροσπαθεί, είναι ένα παιδί που μεγαλώνει έτοιμο να αντιμετωπίσει τη ζωή.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς
Ίσως χρειάζεται να ξανασκεφτούμε τη στάση μας. Να αφήσουμε χώρο για λάθη, αποτυχίες, μικρές ήττες. Να δώσουμε στα παιδιά μας όχι μόνο πράγματα αλλά και καθήκοντα όπως να στρώσουν το κρεβάτι τους, να βάλουν πλυντήριο, να φροντίσουν το κατοικίδιο. Να μάθουν ότι η αγάπη δεν είναι συνώνυμο της ευκολίας, αλλά της εμπιστοσύνης – της εμπιστοσύνης ότι μπορούν να τα καταφέρουν.
Μια γενιά που θα πατήσει στα πόδια της
Το μεγάλο μας χρέος δεν είναι να τους στρώσουμε χαλί, αλλά να τους μάθουμε να πατούν γερά. Η ζωή θα τους φέρει εμπόδια, απογοητεύσεις, ακόμα και αδικίες. Το μόνο δώρο που μπορούμε πραγματικά να τους κάνουμε είναι η αντοχή να τα αντιμετωπίσουν. Να ξέρουν ότι δεν χρειάζονται τα πάντα έτοιμα για να αξίζουν. Ότι η αξία τους δεν μετριέται με αυτά που τους δίνονται, αλλά με αυτά που κατακτούν.
Κι αν τελικά η απάντηση στην ερώτηση «μήπως μεγαλώνουμε παραχαϊδεμένα παιδιά;» είναι «ναι», δεν χρειάζεται να πανικοβληθούμε. Χρειάζεται να θυμηθούμε ότι ακόμα προλαβαίνουμε. Κάθε μέρα, με μικρές κινήσεις, μπορούμε να τους δείξουμε τον δρόμο της προσπάθειας, της υπομονής, της ευθύνης. Και τότε, τα παιδιά μας δεν θα τα βρίσκουν όλα έτοιμα, αλλά θα ξέρουν πώς να τα φτιάχνουν μόνα τους.
πηγή: mama365.gr
