Health Rodos: Όχι επειδή έπαψε να είναι σημαντική, αλλά γιατί, σιωπηλά, αρχίσαμε να τη θεωρούμε αυτονόητη. Ή να την αποδομούμε στο όνομα της προσωπικής ελευθερίας, χωρίς να αναρωτιόμαστε τι αφήνουμε πίσω. Την αφήσαμε στο περιθώριο της δημόσιας συζήτησης, ως κάτι δεδομένο, λίγο ξεπερασμένο, σχεδόν παρωχημένο. Κι όμως, πίσω από τα μοντέρνα μοτίβα ζωής, το ερώτημα παραμένει: τι κρατάει τελικά τον άνθρωπο όρθιο όταν όλα γύρω του αλλάζουν;
Η οικογένεια δεν είναι μόνο αγάπη
Η οικογένεια δεν είναι μόνο αγάπη. Είναι και ευθύνη. Είναι και φροντίδα. Είναι και υπομονή, και συμβιβασμός, και θυσία. Και όλα αυτά, σε μια κοινωνία που έχει σχεδόν θεοποιήσει την ατομική ευτυχία, την προσωπική εξέλιξη και το «δικαίωμα να είμαι ό,τι θέλω», φαντάζουν βαρίδια. Φαντάζουν καθυστερήσεις στον αγώνα της αυτοπραγμάτωσης.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους να λένε «δεν θέλω παιδιά γιατί θέλω να ζήσω για μένα»; Δεν πρόκειται να το κρίνω – κάθε απόφαση είναι σεβαστή. Όμως πίσω από αυτό το νέο μοντέλο ζωής, καραδοκεί η λήθη. Η λήθη της ιδέας ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ατομικότητα, είναι και μέρος ενός συνόλου. Μέρος μιας σχέσης, μιας κοινότητας, μιας διαδοχής. Και η οικογένεια είναι η πιο μικρή αλλά ισχυρή μονάδα αυτής της διαδοχής.
Το δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι αριθμός, είναι αξιακός καθρέφτης
Στην Ελλάδα —αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη— το δημογραφικό πρόβλημα έχει χτυπήσει συναγερμό. Όχι γιατί «λείπουν τα παιδιά», αλλά γιατί λείπει το πλαίσιο που τα γεννά. Λείπει η εμπιστοσύνη στο αύριο. Λείπει η κοινωνική στήριξη για τους γονείς. Λείπει η θετική κουλτούρα απέναντι στη δημιουργία οικογένειας. Και όταν λείπουν όλα αυτά, η οικογένεια μετατρέπεται από επιλογή σε στατιστικό θαύμα.
Τα στοιχεία είναι ψυχρά, αλλά εύγλωττα: οι γεννήσεις μειώνονται σταθερά, οι γάμοι γίνονται όλο και πιο αργά (ή καθόλου), και τα παιδιά μεγαλώνουν συχνά χωρίς επαρκή χρόνο και παρουσία από τους γονείς τους. Όχι πάντα από επιλογή, αλλά μέσα σε ένα σύστημα που δυσκολεύει την οικογενειακή ζωή αντί να τη διευκολύνει.
Οικογένεια σημαίνει ρίζα
Σε μια κοινωνία που μοιάζει να επιπλέει στο τώρα και να αποστρέφεται το παρελθόν, η οικογένεια είναι ίσως η τελευταία γέφυρα με τις ρίζες μας. Είναι ο τόπος όπου μαθαίνουμε τι σημαίνει να ανήκεις, να μοιράζεσαι, να περιμένεις, να αγαπάς χωρίς ανταλλάγματα. Εκεί φυτεύεται το πρώτο «εμείς», πριν μάθουμε να λέμε «εγώ».
Χωρίς αυτή τη ρίζα, ο άνθρωπος γίνεται ευάλωτος. Χάνει τον άξονά του. Γι’ αυτό και πολλοί σήμερα, όσο κι αν δείχνουν αυτάρκεις και ανεξάρτητοι, παλεύουν με μια αίσθηση αποσύνδεσης, μοναξιάς, ψυχικής κόπωσης. Η ψυχική υγεία έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα των τελευταίων δεκαετιών, κι αυτό δεν είναι τυχαίο.
Η οικογένεια πρέπει να επιστρέψει στη δημόσια συζήτηση
Δεν προτείνω επιστροφή σε παρωχημένα μοντέλα. Δεν λέω να γυρίσουμε σε στερεότυπα του ’50. Αλλά έχουμε ανάγκη από μια νέα αφήγηση που να χωρά την οικογένεια ως ζωντανό, δυναμικό κύτταρο μιας υγιούς κοινωνίας που κοιτάει μπροστά. Μιας κοινωνίας που αναγνωρίζει την αξία της σταθερότητας, της φροντίδας και της διαγενεακής συνύπαρξης.
Η οικογένεια δεν χρειάζεται στείρα ρητορική. Χρειάζεται υποστήριξη με ουσία: από κρατικές πολιτικές, από την αγορά εργασίας, από την εκπαίδευση, από τα ΜΜΕ. Χρειάζεται ειλικρίνεια, ελευθερία, σεβασμό και, κυρίως, αναγνώριση. Να ξαναβρεί τη θέση της όχι απλώς στη νομοθεσία, αλλά στη συνείδησή μας.
Το μέλλον δεν χτίζεται με αποστάσεις
Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την έννοια της οικογένειας, τόσο περισσότερο χάνουμε την ικανότητά μας να χτίζουμε δεσμούς, να αντέχουμε τις δυσκολίες, να ονειρευόμαστε μαζί. Ο κόσμος μπορεί να προοδεύει, αλλά αν δεν ξέρουμε πια πώς να αγαπάμε, να μένουμε, να συγχωρούμε και να συνεχίζουμε… τότε ίσως δεν πηγαίνουμε μπροστά.
Ίσως ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα βήμα πίσω, όχι από οπισθοδρόμηση, αλλά από επίγνωση. Να ξαναδούμε την οικογένεια ως θεμέλιο και όχι ως εμπόδιο. Ως τη βάση της κοινής μας πορείας. Γιατί χωρίς αυτήν, η πρόοδος μοιάζει λίγο πιο άδεια. Και λίγο πιο μόνη.
πηγή: mama365.gr
