Health Rodos: «Θέλω απλώς να είμαι μια καλή μαμά».
Από την πιο αυθόρμητη εξομολόγηση μέχρι το πιο βουβό άγχος, η φράση αυτή κρύβεται πίσω από άπειρες καθημερινές προσπάθειες: το σωστό φαγητό, την κατάλληλη δραστηριότητα, τη σωστή λέξη στη σωστή στιγμή.
Μα αυτή η προσδοκία – το να είσαι πάντα “τέλεια” – μπορεί να γίνει μια επικίνδυνη παγίδα, μιας και πίσω από την τελειομανία μιας μαμάς κρύβεται συχνά ένας αόρατος αγώνας: να μην απογοητεύσει, να καλύψει κάθε ανάγκη, να προστατέψει από κάθε λάθος.
Και όμως, τα παιδιά δεν χρειάζονται μια τέλεια μαμά!
Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειάζονται είναι μια αρκετά καλή μαμά, όπως το έθεσε ο Donald Winnicott, ένας από τους σημαντικότερους παιδοψυχιάτρους του 20ού αιώνα. Και πώς είναι αυτή; Είναι μια μαμά που κάνει λάθη, που καμιά φορά κουράζεται, που σηκώνει τον τόνο της φωνής της, αλλά ξέρει και να απολογείται. Που λέει «όχι», ακόμη και αν το παιδί της θυμώσει.
Όσο πιο πολύ προσπαθεί μια μαμά να τα προσφέρει όλα και να τα κάνει σωστά, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να χαθούν τα σημεία αναφοράς και να μετατραπεί η αγάπη σε αγωνία. Η φροντίδα σε έλλειψη ορίων. Και τότε, το παιδί δεν μαθαίνει τι επιτρέπεται και τι όχι, δεν μαθαίνει να περιμένει, να αντέχει τη ματαίωση, να εμπιστεύεται μια σχέση που δεν εξαρτάται από τη διάθεσή του.
Σε περιπτώσεις όπου τα όρια είναι θολά ή οι ρόλοι μπερδεμένοι, είναι πιθανό να εμφανιστούν δυσκολίες που δεν γίνονται πάντα άμεσα αντιληπτές. Η παρατήρηση αλλαγών στη συμπεριφορά του παιδιού, στη διάθεση ή στις σχέσεις του μπορεί να αποτελέσει ένδειξη ότι χρειάζεται παραπάνω στήριξη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η κατάλληλα στοχευμένη ψυχοθεραπεία παιδιών μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά, όχι για να “διορθωθεί” το παιδί, αλλά για να αποκτήσει χώρο να εκφραστεί, να κατανοήσει και να ενδυναμωθεί.
Όταν μια μαμά τολμά να είναι «αρκετά καλή» – και όχι τέλεια – δίνει στο παιδί χώρο να εξελιχθεί με αλήθεια και ανθεκτικότητα. Τα παιδιά χρειάζονται όρια και πρότυπα που τους δείχνουν πώς να διαχειρίζονται τη μη τελειότητα – τη δική τους και των άλλων, περιλαμβανομένων των γονιών τους.
Μια μαμά που αισθάνεται συνέχεια πίεση για να κάνει το σωστό και δεν αντέχει την παραμικρή αστοχία στον ρόλο της, δεν αφήνει χώρο για λάθη, ούτε στον εαυτό της ούτε στο παιδί. Και τότε, ο κόσμος γίνεται επικίνδυνα απόλυτος: είσαι ή τέλειος ή αποτυχημένος.
Το θετικό σε όλο αυτό είναι πως η αλήθεια είναι πιο τρυφερή και πιο ελπιδοφόρα:
Η σχέση με ένα παιδί χτίζεται μέσα στη συνέπεια, αλλά και στην ειλικρίνεια όταν κάτι δεν πήγε όπως θα θέλαμε. Στην αγάπη, αλλά και στην αποδοχή της απογοήτευσης. Στην καθοδήγηση, αλλά και στην αυτονομία.
Μια μαμά που βάζει όρια δεν απορρίπτει – δείχνει εμπιστοσύνη. Μια μαμά που παραδέχεται πως δεν τα ξέρει όλα, δείχνει στο παιδί ότι δεν χρειάζεται να τα ξέρει όλα ούτε και εκείνο.
Δεν υπάρχει «σωστός τρόπος» να είσαι μαμά. Υπάρχει όμως τρόπος να είσαι εκεί: με παρουσία, με ειλικρίνεια, με αγάπη που δεν εξαρτάται από το αποτέλεσμα. Και ίσως αυτό να είναι το πιο σπουδαίο μάθημα που μπορεί να πάρει ένα παιδί!
Γράφει η Μελίνα Τζάκου, Ψυχολόγος/Ψυχοθεραπεύτρια και επιστημονική διευθύντρια του «Κέντρου Ψυχικής Υγείας ΑΡΚΕΣΙΣ»
πηγή: mama365.gr
