Health Rodos: Δύο άνθρωποι που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, αλλά έχουν πάψει να συναντιούνται.
Κάπως έτσι ήμασταν κι εμείς. Παντρεμένοι χρόνια, με παιδί, με δουλειές, με ένα καθημερινό που δεν άφηνε χώρο να ρωτήσεις: «Πώς είμαστε; Εγώ ποιος είμαι μέσα σε αυτό;». Και τότε, ένα πρωί, σχεδόν χωρίς προειδοποίηση, ένιωσα ότι ζω δίπλα σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζω πια καλά. Και – ακόμη πιο δύσκολο – δεν ήμουν σίγουρη αν θέλω να τον ξαναγνωρίσω.
Δεν είχε προηγηθεί κάτι βαρύ. Δεν υπήρξε προδοσία, ούτε μεγάλος καβγάς. Υπήρχε απλώς φθορά. Ένα αίσθημα ότι τα όμορφα έμειναν πίσω και πως ο γάμος μας είχε γεράσει πιο γρήγορα απ’ ό,τι εμείς.
Πρέπει να αποφασίσεις: θα προσπαθήσεις ή θα συνηθίσεις;
Η πιο δύσκολη απόφαση που πήρα στη ζωή μου δεν ήταν να παντρευτώ. Ήταν να παραδεχτώ ότι ο γάμος μου δεν λειτουργεί πια όπως θέλω – και να αποφασίσω ότι αξίζει να προσπαθήσω.
Όχι επειδή «πρέπει». Όχι «για το παιδί». Όχι από φόβο για το τι θα πει ο κόσμος. Αλλά επειδή, βαθιά μέσα μου, πίστευα ότι αν καθαρίζαμε τον θόρυβο, υπήρχε ακόμη κάτι αληθινό ανάμεσά μας.
Αρχίσαμε θεραπεία ζευγαριού. Δεν ήταν εύκολο. Βγήκαν λόγια που είχαν μείνει χρόνια θαμμένα. Θυμοί που κρύφτηκαν κάτω από ρόλους. Εγώ ήμουν αυτή που κρατούσε τα πάντα σε τάξη, η πρακτική, η δυνατή. Εκείνος, πιο σιωπηλός, πιο αποτραβηγμένος. Ζούσαμε παράλληλα.
Η θεραπεία δεν μας έδωσε έτοιμες λύσεις. Μας ανάγκασε να δούμε καθαρά ότι, αν θέλουμε να προχωρήσουμε μαζί, πρέπει να αλλάξουμε. Να αφήσουμε πίσω τις βεβαιότητες, τις βολές, τις ερμηνείες. Να ξαναφτιάξουμε τον γάμο μας όχι πάνω στα χαλάσματα, αλλά από την αρχή.
Δεν γυρνάς πίσω, αλλά μπορείς να προχωρήσεις αλλιώς
Το πιο δύσκολο ήταν να αποδεχτώ ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην «παλιά εποχή». Δεν μπορούμε να ξαναβρούμε αυτό που είχαμε όταν ξεκινήσαμε, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι. Αυτό που μπορούμε να φτιάξουμε, όμως, είναι κάτι καινούργιο. Πιο γήινο. Πιο ρεαλιστικό. Ίσως λιγότερο «τέλειο», αλλά σίγουρα πιο ειλικρινές.
Αρχίσαμε να βρίσκουμε χρόνο ο ένας για τον άλλον. Χρόνο χωρίς παιδί, χωρίς δουλειές, χωρίς οθόνες. Μιλήσαμε με τρόπο που είχαμε ξεχάσει. Για το μέλλον, για όσα μας βαραίνουν, για το τι μας λείπει και τι μας κρατάει.
Ξαναθυμηθήκαμε όσα μας ένωσαν. Αναγνωρίσαμε λάθη χωρίς να ψάχνουμε ποιος φταίει. Κάναμε χώρο για αλήθειες, για συγγνώμες, για πράγματα που δεν λέγαμε ούτε στον εαυτό μας. Σιγά σιγά, χτίσαμε έναν καινούργιο γάμο. Όχι αντιγράφοντας το παρελθόν, αλλά κοιτώντας ποιοι είμαστε σήμερα και τι μπορούμε να γίνουμε μαζί.
Δεν σώζονται όλοι οι γάμοι, αλλά μερικοί αξίζει να σωθούν
Δεν πιστεύω πια στις ρομαντικές φαντασιώσεις. Δεν πιστεύω ότι ένας γάμος είναι καλός επειδή δεν περνά κρίσεις. Πιστεύω ότι ένας γάμος είναι αληθινός όταν αντέχει να ξαναγεννηθεί. Μερικές φορές, για να σωθεί κάτι, πρέπει πρώτα να σπάσει. Πρέπει να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς ότι έτσι όπως είναι, δεν σε χωράει. Και μετά να διαλέξεις: θα συνεχίσεις από συνήθεια ή θα ξαναρχίσεις με επίγνωση;
Εμείς διαλέξαμε να ξαναρχίσουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουν όλοι το ίδιο. Κάποιες σχέσεις τελειώνουν και καλά κάνουν. Αλλά αν υπάρχει ακόμη λίγη ζεστασιά, έστω ένα ίχνος επιθυμίας να προσπαθήσεις, ίσως αξίζει να δώσεις ξανά χώρο. Ίσως εκεί μέσα υπάρχει ακόμη ζωή.
Ο δικός μας γάμος δεν είναι αυτό που ήταν στην αρχή. Είναι αυτό που επιλέξαμε να χτίσουμε ξανά, μαζί. Και αυτό, για μένα, είναι μια αρχή πιο ώριμη, πιο συνειδητή, και εξίσου πολύτιμη με την πρώτη.
πηγή: mama365.gr
