Health Rodos: Αρκεί να έχει ένα πτυχίο.Όχι γιατί το πτυχίο είναι το διαβατήριο για την ευτυχία, ούτε γιατί πιστεύω στις καριέρες με βιογραφικά δέκα σελίδων, ούτε γιατί νομίζω πως το πανεπιστήμιο διδάσκει τη ζωή καλύτερα απ’ ό,τι η ίδια η ζωή. Όχι. Αλλά γιατί το πτυχίο είναι το εισιτήριο για να έχει επιλογές. Και μια γυναίκα χωρίς επιλογές, όσο ικανή κι αν είναι, κινδυνεύει πάντα να εγκλωβιστεί.Το λέω σαν μητέρα. Το λέω και σαν γυναίκα που μεγάλωσε σε μια εποχή που «οι κόρες» έπρεπε να είναι «προσεκτικές», να «μην υψώνουν πολύ τη φωνή», να είναι «καλές μαθήτριες», αλλά όχι τόσο δυναμικές ώστε να τρομάζουν.Και τώρα, μεγαλώνω μια κόρη που δεν θέλω να φοβάται να διεκδικήσει. Που θέλω να πιστεύει ότι ο κόσμος της ανήκει. Αλλά ο κόσμος δεν χαρίζεται. Πρέπει να έχεις τα εργαλεία να τον διαβάσεις, να τον καταλάβεις και να σταθείς απέναντί του. Κι ένα από τα πρώτα εργαλεία είναι η μόρφωση.Ένα πτυχίο δεν είναι απλώς ένα χαρτί. Είναι τέσσερα χρόνια (ή και παραπάνω) αμφισβήτησης, ωρίμανσης, τριβής με ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Είναι η πρώτη φορά που ζεις μόνος σου. Που ακούς καινούριες ιδέες, που μαθαίνεις πώς να σκέφτεσαι και όχι τι να σκέφτεσαι.Και ναι, το ξέρω: δεν έχουν όλοι οι νέοι αυτή την ευκαιρία. Ναι, πολλά παιδιά σπουδάζουν και μετά μένουν άνεργα. Ναι, η αγορά εργασίας είναι σκληρή, και πολλές φορές άδικη. Αλλά εγώ δεν μιλάω μόνο για την αγορά. Μιλάω για την εσωτερική σου περιουσία. Για το πώς νιώθεις εσύ με τον εαυτό σου όταν μπαίνεις σε μια αίθουσα. Όταν ανοίγεις το στόμα σου σε μια συζήτηση. Όταν αποφασίζεις να φύγεις από κάτι που δεν σου ταιριάζει.Θέλω, όταν κάποιος αμφισβητήσει την κόρη μου επειδή είναι γυναίκα, να έχει εκείνο το πείσμα που της έδωσαν τα ξενύχτια μπροστά σε μια εξεταστική. Να θυμάται ότι δούλεψε για κάτι και το κατέκτησε. Όχι για να αποδείξει κάτι σε κανέναν, αλλά για να αποδείξει κάτι στον εαυτό της.Αν αύριο πει «μαμά, θέλω να γίνω μαμά και τίποτα άλλο», θα της πω μπράβο. Αν πει «θέλω να στήσω μια μικρή επιχείρηση» ή «θέλω να ταξιδεύω και να γράφω», πάλι μπράβο θα της πω. Αρκεί να ξέρει ότι το επέλεξε η ίδια. Ότι είχε κι άλλες εναλλακτικές, αλλά διάλεξε αυτό που αγαπά και όχι αυτό που «αναγκάστηκε» να επιλέξει.
Γιατί όταν δεν έχεις εφόδια, οι επιλογές σου δεν είναι επιλογές, είναι μονόδρομοι. Και οι μονόδρομοι, ειδικά για μια γυναίκα, μπορεί να γίνουν παγίδες.Δεν θέλω η κόρη μου να μείνει ποτέ σε μια σχέση που δεν τη σέβεται, επειδή «δεν έχει πού να πάει». Δεν θέλω να δέχεται αηδίες στον χώρο εργασίας, γιατί «φοβάται μην τη διώξουν». Δεν θέλω να σκύβει το κεφάλι, γιατί δεν έχει τη γνώση ή την αυτοπεποίθηση να υπερασπιστεί τον εαυτό της.Η μόρφωση δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ασπίδα. Είναι βάση. Είναι φωνή.Κι αν ένα παιδί έχει φωνή, μπορεί να μιλήσει όταν χρειάζεται. Να πει όχι. Να πει ναι. Να πει «φεύγω». Να πει «εγώ αξίζω». Δεν λέω ότι όλοι πρέπει να γίνουν πανεπιστημιακοί ή να αγαπούν το διάβασμα. Λέω ότι κάθε παιδί αξίζει την ευκαιρία να φτάσει εκεί που θέλει – κι αυτό ξεκινά από ένα πτυχίο. Όχι για να «εξασφαλιστεί». Για να μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Να έχει επιλογές. Να μην εξαρτάται.Η κόρη μου μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στη ζωή της. Αρκεί να έχει ένα πτυχίο – ή έστω μια πορεία που της έδωσε παιδεία, καλλιέργεια, δυνατότητα σκέψης. Αρκεί να ξέρει πώς να βλέπει τον κόσμο και να διαβάζει πίσω από τις λέξεις. Αρκεί να είναι ελεύθερη να φύγει απ’ όπου δεν την χωράει. Να διεκδικήσει αυτό που της αξίζει. Να σταθεί εκεί που ανήκει.Γιατί η ελευθερία ξεκινά από την εκπαίδευση. Και μια ελεύθερη γυναίκα μπορεί να κάνει πραγματικά ό,τι θέλει.
πηγή: mama365.gr