Health Rodos: Στον κόσμο που ζούμε, συχνά οι γονείς παλεύουμε να αποδείξουμε ότι τα καταφέρνουμε μόνοι μας∙ ότι αρκεί η δική μας δύναμη, η δική μας αφοσίωση. Κι όμως, κανένας γονιός δεν είναι φτιαγμένος να σηκώνει μόνος του το βάρος ενός παιδιού.
Η ψευδαίσθηση της «τέλειας μητέρας»
Θυμάμαι τον εαυτό μου στις πρώτες μέρες μετά τη γέννα. Ένιωθα ότι κρατούσα τον κόσμο ολόκληρο στην αγκαλιά μου, αλλά ταυτόχρονα ότι έπρεπε να τον σηκώσω μόνη. Το μωρό μου με χρειαζόταν για όλα∙ κι εγώ, μες στην κούραση και την αγωνία, ένιωθα πως έπρεπε να γίνω υπερήρωας. Η κοινωνία γύρω μου ενίσχυε αυτή την ψευδαίσθηση: η «καλή μητέρα» τα καταφέρνει όλα. Δεν ζητάει βοήθεια. Δεν λυγίζει. Δεν παραδέχεται πως φοβάται.
Μέχρι που κατάλαβα ότι αυτή η εικόνα είναι όχι μόνο ψεύτικη αλλά και επικίνδυνη. Γιατί η μητρότητα δεν είναι σόλο παράσταση∙ είναι μια συλλογική εμπειρία. Και κάθε φορά που μια γιαγιά, μια φίλη, ένας γείτονας ή ακόμα και ένας άγνωστος στο λεωφορείο μου πρόσφερε μια μικρή δόση φροντίδας ή κατανόησης, έβλεπα τι σημαίνει πραγματικά το «χωριό».
Το «χωριό» στην πράξη 
Το «χωριό» δεν είναι μόνο μεταφορά∙ είναι και επιστημονικό δεδομένο. Μελέτες της τελευταίας δεκαετίας για το parental burnout δείχνουν ότι οι γονείς που στερούνται υποστήριξης από το περιβάλλον τους είναι έως και τρεις φορές πιο πιθανό να εμφανίσουν εξουθένωση, άγχος και καταθλιπτικά συμπτώματα. Αντίθετα, ακόμα και η ελάχιστη βοήθεια –μια γιαγιά, ένας παιδικός φίλος, μια κοινότητα γονέων στο σχολείο– μειώνει το βάρος και ενισχύει τη συναισθηματική ανθεκτικότητα.
Και δεν είναι μόνο θέμα ψυχικής υγείας των γονιών. Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής τονίζει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε σταθερά δίκτυα φροντίδας –συγγενείς, δασκάλους, φίλους της οικογένειας– αναπτύσσουν υψηλότερα επίπεδα κοινωνικών δεξιοτήτων, αυτοεκτίμησης και ασφάλειας. Το «χωριό» είναι ένας αόρατος προστατευτικός κύκλος γύρω από το παιδί.

Μικρές πράξεις, μεγάλη διαφορά
Το χωριό μπορεί να είναι η μητέρα μου, που έπαιρνε το μωρό αγκαλιά για να κοιμηθώ έστω μισή ώρα. Μπορεί να είναι η φίλη που με άκουγε στο τηλέφωνο να κλαίω γιατί το μωρό δεν θήλαζε. Μπορεί να είναι η δασκάλα που έδειξε στο παιδί μου λίγη παραπάνω καλοσύνη την ημέρα που είχε έρθει στο σχολείο κουρασμένο. Μπορεί να είναι ακόμα και η γυναίκα στο σούπερ μάρκετ που χαμογέλασε στο παιδί μου και μου είπε: «Κάνεις καλή δουλειά, να το θυμάσαι».
Σε μια εποχή που οι άνθρωποι ζουν μακριά από παππούδες, θείους και συγγενείς, έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι το «χωριό» είναι πολυτέλεια. Δεν είναι. Είναι ανάγκη.
Μεγαλώνοντας ένα παιδί, δεν διαμορφώνουμε μόνο το δικό του μέλλον του
Συχνά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν η κοινωνία μας έδινε ξανά χώρο σε αυτό το «χωριό». Αν υπήρχε πραγματική υποστήριξη για τους γονείς∙ καλύτερες πολιτικές για τη φροντίδα των παιδιών, σχολεία που να αγκαλιάζουν την οικογένεια, κοινότητες πιο δεμένες. Μέχρι τότε, όμως, εμείς οι ίδιοι μπορούμε να χτίζουμε μικρές γέφυρες. Να κοιτάμε η μία μητέρα την άλλη και να λέμε «σε βλέπω, σε καταλαβαίνω». Να σηκώνουμε το τηλέφωνο και να ρωτάμε απλά «πώς είσαι;». Να αφήνουμε χώρο για αλληλεγγύη.
Γιατί μεγαλώνοντας ένα παιδί, δεν διαμορφώνουμε μόνο το μέλλον του∙ διαμορφώνουμε και το δικό μας. Μαθαίνουμε να ζητάμε βοήθεια, να δίνουμε, να μοιραζόμαστε. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που μπορούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας: την αίσθηση ότι η ζωή είναι πιο γλυκιά όταν δεν τη ζεις μόνος.
Ναι, χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί. Και ίσως, βαθιά μέσα μας, το χρειαζόμαστε κι εμείς για να μεγαλώσουμε οι ίδιοι.
πηγή: mama365.gr