Health Rodos: Τον τελευταίο καιρό διαβάζω ένα βιβλίο για τη γονεϊκότητα και τον τρόπο με τον οποίο οι γονείς ασκούν τον ρόλο τους. Αυτό που διαπιστώνω είναι πως, συχνά, κινούμαστε ανάμεσα σε δύο άκρα: από τη μία προσπαθούμε να επιβληθούμε μέσω της εξουσίας, κι από την άλλη λειτουργούμε τόσο παραχωρητικά, ώστε δεν μπορούμε καν να πούμε «όχι» — με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να δυσκολεύονται να μπουν σε όρια.Σε αυτό το σημείο θα σταθώ περισσότερο στο πρώτο άκρο: την άσκηση εξουσίας από τους γονείς. Καθώς πλησιάζω στο τέλος του βιβλίου, κάνω αρκετούς συσχετισμούς στο μυαλό μου, θέλοντας να κατανοήσω βαθύτερα όσα διάβασα και να κρατήσω κάτι που να έχει πρακτική αξία — για εμένα αλλά και για τους ανθρώπους που θα μοιραστώ τις σκέψεις μου. Έτσι, προσπάθησα να δω το θέμα μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, στο οποίο όλοι μεγαλώνουμε και λειτουργούμε.AdvertismentΣτο σχολείο, ο δάσκαλος συχνά βασίζεται στην εξουσία του για να «κρατήσει το κύρος» του. Στις προσωπικές σχέσεις, ο ένας προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον για να έχει το πάνω χέρι. Στο εργασιακό περιβάλλον, ο προϊστάμενος ασκεί εξουσία για να επιβληθεί μέσω φόβου στους υφισταμένους του. Το ίδιο και στον στρατό. Όπου κι αν κοίταξα, είδα το ίδιο μοτίβο… Απογοήτευση.Αναρωτήθηκα: τι κάθομαι και διαβάζω για τρόπους επίλυσης προβλημάτων και σωστό τρόπο γονεϊκότητας όταν σχεδόν παντού κυριαρχεί η επιβολή εξουσίας…. Ξαφνικά, όμως, συνειδητοποίησα πως η εξουσία είναι πράγματι ο εύκολος τρόπος να ελέγξεις μια κατάσταση. Είναι γνώριμος. Μπορεί να λύνει το ζήτημα σου προσωρινά. Όμως σε βάθος χρόνου, δεν αλλάζει τίποτα — απλώς διαιωνίζει την κατάσταση. Το ίδιο κι εμείς ως γονείς: αν δεν αλλάξουμε στάση, το πιθανότερο είναι πως τα παιδιά μας θα λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο όταν έρθει η σειρά τους.Ανατρέχοντας στο δικό μου παρελθόν, θυμήθηκα τη θητεία μου στον στρατό. Η χειρότερη μορφή εξουσίας, παραδόξως, εμφανιζόταν στα χαμηλότερα επίπεδα διοίκησης. Χωρίς να θέλω να το εκλάβω ταξικά, χρησιμοποιώ το παράδειγμα του στρατού γιατί είναι πολύ κατανοητό — ειδικά για τους άντρες που υπηρέτησαν.AdvertismentΈνας λοχίας, για παράδειγμα, πολλές φορές έκανε τη ζωή μας δύσκολη, λες και διοικούσε ολόκληρο το στρατόπεδο. Αντιθέτως, ένας συνταγματάρχης ή ένας στρατηγός, δεν λειτουργούσε έτσι. Μπορεί να έκανε μια σύσταση, να έλεγε ένα «καλημέρα», και να ζητούσε με ήρεμο και ευγενικό τρόπο:«Καθαρίστε, παρακαλώ, τον χώρο ευθύνης σας με τα υπόλοιπα παιδιά, για να ζούμε όλοι σε ένα καθαρό στρατόπεδο»Και εμείς τι κάναμε;; “τρέχαμε” και το κάναμε να αστράφτει. Γιατί; Επειδή ήταν στρατηγός και φοβόμασταν την τιμωρία; Ίσως αυτή να ήταν η πρώτη εικόνα. Όμως, φεύγοντας από τον στρατό, καταλάβαινες ότι σε κινητοποιούσε ο τρόπος του. Επειδή κάποιος που είχε φτάσει ψηλά και ενώ μπορούσε να σε τιμωρήσει (Με μία ΕΣΣΟ μέσα… στρατιωτική ποινή) επέλεξε να σου μιλήσει ανθρώπινα. Σε σεβάστηκε. Και αυτό σε ενέπνεε να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό.Το ίδιο συμβαίνει και με έναν προϊστάμενο σε μια μεγάλη εταιρεία. Ο διευθυντής ή ο εργοδότης που έχει πραγματική επιρροή, δεν χρειάζεται να επιβάλει τίποτα. Σου μιλά και σε κινητοποιεί. Θυμόμαστε όλοι το παράδειγμα του Steve Jobs, ο οποίος ενέπνευσε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων να δημιουργήσουν την Apple. Δεν βασίστηκε στην εξουσία του — βρήκε άλλους τρόπους.Κάπως έτσι είναι και με τα παιδιά μας…Θα πρέπει να αναρωτηθούμε νομίζω: τι είδους γονείς θέλουμε να είμαστε; Θέλουμε τα παιδιά μας να μας φοβούνται, ή θέλουμε να τα παρακινήσουμε να συνεργαστούν μαζί μας, ώστε να πετύχουν τους στόχους τους και να εξελιχθούν σε υπεύθυνα και συνειδητά άτομα στη ζωή τους;Προφανώς, δεν είναι εύκολο να το πετύχουμε αυτό — και, δεν ξέρω αν το ερώτημα εδώ είναι αν θέλουμε να είμαστε λοχίες ή στρατηγοί… Ίσως είναι απαραίτητο να περάσουμε από το στάδιο του λοχία για να γίνουμε στρατηγοί… Μπορεί να μην είμαστε ακόμα έτοιμοι σαν κοινωνία να λειτουργήσουμε χωρίς την επιβολή εξουσίας… Σκέψεις κάνω, όπως και όλοι μας.Πάντως θέλω πολύ να είμαι ο πατέρας που κερδίζει τον σεβασμό των παιδιών του και όχι αυτός που τον φοβούνται. Θέλω πολύ να είμαι ο εργοδότης που εργάζονται ευχάριστα για αυτόν. Θέλω πολύ να γίνω ο στρατηγός που όλοι θα τον θυμούνται για το πόσο καλός λοχίας υπήρξε… Θα αρκεστώ στο να συνεχίσω να προσπαθώ. Θέλει δουλειά, σκέψη και εξάσκηση…Δημήτρης Τσουκαλάς
πηγή: enallaktikidrasi.com