Health Rodos: Επί χρόνια άκουγε πως «όλα ήταν στο μυαλό της» μέχρι που ήρθε η διάγνωση που της άλλαξε τη ζωή. Η 53χρονη γυναίκα επισκέφτηκε 21 γιατρούς, οι οποίοι της έλεγαν ότι είναι απλώς υποχόνδρια. Τελικά, αποδείχθηκε ότι έπασχε από καρκίνο 4ου σταδίου. Μια σοκαριστική ιστορία που δείχνει πόσο σημαντικό είναι να εμπιστευόμαστε το σώμα μας, ακόμα κι όταν όλοι γύρω μας αμφιβάλλουν.

Από τον καρκίνο του μαστού σε μετάσταση – Η ιστορία της 53χρονης Jodie
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί τη συχνότερη κακοήθεια στις γυναίκες παγκοσμίως, ενώ οι μεταστάσεις είναι η κύρια αιτία θανάτου σε αυτά τα περιστατικά. Μια νέα μελέτη δίνει έμφαση στο γεγονός ότι τα μεταστατικά κύτταρα μαθαίνουν επιθετικά χαρακτηριστικά από το μικροπεριβάλλον του όγκου μέσω διαδικασιών όπως η επιθηλιομεσεγχυματική μετάβαση (EMT) και επιγενετικές ρυθμίσεις, οι οποίες προωθούν τη διήθηση των λεμφαδένων και την εξάπλωση σε άλλα όργανα. Τονίζεται, όμως, ότι η πιο βαθιά κατανόηση αυτών των μηχανισμών ανοίγει τον δρόμο για στοχευμένες θεραπείες που μπλοκάρουν τα σήματα της EMT ή τα γονίδια που σχετίζονται με αυτή, προσφέροντας υποσχέσεις στην αντιμετώπιση των μεταστάσεων και βελτίωση της επιβίωσης των ασθενών, κάτι που είναι πολύ αισιόδοξο.

Μια μητέρα, της οποίας τα συμπτώματα αγνοήθηκαν από 21 γιατρούς, διαγνώστηκε τελικά με καρκίνο τετάρτου σταδίου και χρειάστηκε μεταμόσχευση μυελού των οστών για να επιβιώσει. Η μάχη της Jodie Guerrero ξεκίνησε με έναν βαθύ, παλλόμενο πόνο που διέτρεχε το δεξί της χέρι. Ανακάλυψε έναν όγκο στο στήθος της, αλλά οι γιατροί της είπαν να μην ανησυχεί.
«Μου είπαν ότι ήταν απλώς ένας αντιδραστικός λεμφαδένας και τίποτα σοβαρό», ανέφερε. «Αλλά μια μικρή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μου έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά».

Η Jodie αμφισβήτησε τη διάγνωση και πήγαινε από κλινική σε κλινική ελπίζοντας ότι κάποιος θα έπαιρνε τον πόνο και την εξάντλησή της στα σοβαρά. Κατέληξε να απορρίπτεται από 21 γιατρούς για σχεδόν έναν χρόνο.
«Ουσιαστικά μου έλεγαν ότι ήμουν υποχόνδρια», ανέφερε η 53χρονη. «Κάποιοι γιατροί ήταν αόριστοι, κάποιοι μου έδιναν αντιβιοτικά και με έδιωχναν βιαστικά. Ένας μάλιστα υπέθεσε ότι ήταν στο μυαλό μου. Αλλά ήξερα ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά».
Ο πόνος εξαπλώθηκε στην πλάτη της, το πόδι της μούδιασε, και άρχισε να χάνει την αίσθηση κατά την ούρηση. «Ήμουν σε συνεχή σωματικό πόνο, αγχωμένη, καταθλιπτική και ειλικρινά, ένιωθα ότι ήθελα να τα παρατήσω», επισημαίνει η Jodie. «Θυμάμαι να προσεύχομαι να πεθάνω στον ύπνο μου για να απαλλαγώ από τη δυστυχία».

FaceAge: Μπορεί μια σέλφι να προβλέψει το προσδόκιμο ζωής σας; Πώς η τεχνητή νοημοσύνη αποκαλύπτει τη βιολογική ηλικία
Η διάγνωση για λέμφωμα Non-Hodgkik
Τον Σεπτέμβριο του 2006, η διάγνωση ήταν καταστροφική. Ήταν Στάδιο 4 Φολικουλικού Β-λεμφοκυτταρικού Λέμφωματος Non-Hodgkin. «Απλώς έκλαιγα όταν μας το είπαν», ανέφερε η Jodie. «Μας είπαν: “Έχουμε υπέροχα νέα – ξέρουμε τι είδους καρκίνο είναι και πώς να τον αντιμετωπίσουμε.”»

«Δεν καταλάβαινα γιατί αυτό ήταν καλό νέο μέχρι που εξήγησαν ότι μερικές φορές δεν ξέρουν καν από πού ξεκινά ο καρκίνος. Αλλά ήμουν ήδη Στάδιο 4. Είχε εξαπλωθεί παντού».
Ο επιθετικός αιματολογικός καρκίνος είχε καταστρέψει τον ώμο της, είχε βλάψει το ιερό οστό και το δεξί λαγόνιο οστό της και είχε συνθλίψει το νεύρο S1, που ήταν η αιτία του μουδιάσματος στο πόδι της και του «πέλματος που πέφτει».
«Αν τον είχαν εντοπίσει στο Στάδιο 1, μπορεί να χρειαζόμουν μόνο ακτινοθεραπεία. Αλλά εξαιτίας της καθυστέρησης, χρειάστηκα χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία και τελικά μεταμόσχευση μυελού των οστών για να επιβιώσω», εξηγεί. Η θεραπεία ήταν φρικτή αλλά λειτούργησε και μέχρι το 2007, η Jodie βρισκόταν σε ύφεση.

Τα συμπτώματα επέστρεψαν τον επόμενο χρόνο· αυτή τη φορά ο καρκίνος είχε τυλιχτεί γύρω από ένα από τα νεύρα της σπονδυλικής της στήλης, προκαλώντας ακόμη περισσότερο πόνο. Τον Δεκέμβριο του 2014, διαγνώστηκε με έναν νέο τύπο καρκίνου, που ονομάζεται μυελοδυσπλασία (MDS), η οποία απαιτούσε νέους γύρους χημειοθεραπείας και ακόμη μία μεταμόσχευση μυελού των οστών.
H Jodie νίκησε τις πιθανότητες
Η Jodie νίκησε τις πιθανότητες και τώρα βρίσκεται σε ύφεση. «Έχω υποβληθεί σε 94 δόσεις χημειοθεραπείας και ακτινοβολιών και έχω περάσει χιλιάδες ώρες στο νοσοκομείο. Τώρα παίρνω 52 χάπια την ημέρα, με εβδομαδιαίες εγχύσεις πλάσματος. Η επιβίωσή μου είναι πραγματικό θαύμα», αναφέρει.

«Υπήρχε μόνο 5% πιθανότητα ίασης με τη μεταμόσχευση. Αλλά να ‘μαι, πάνω από μια δεκαετία αργότερα, ακόμη χωρίς καρκίνο».
Το τίμημα της επιβίωσης είναι βαρύ· αμέτρητες χρόνιες παθήσεις, βλάβη στο κεντρικό νευρικό σύστημα, λεμφοίδημα, πτώση πέλματος και συνεχιζόμενες παρενέργειες από τη χημειοθεραπεία και τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα. «Το ανοσοποιητικό μου σύστημα είναι εντελώς απενεργοποιημένο ώστε τα κύτταρα μυελού των οστών του δότη μου να μην επιτεθούν στο σώμα μου», λέει η Jodie. «Τα φάρμακα με κρατούν ζωντανή αλλά ταυτόχρονα με κάνουν ευάλωτη σε όλα».

Δεν μπορεί να πάει σε πολυσύχναστους χώρους, φοράει μάσκα ή προσωπίδα κάθε φορά που βγαίνει από το σπίτι και η οικογένειά της πρέπει να ακολουθεί αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα. «Είναι απομονωτικό. Τις περισσότερες λοιμώξεις τις κολλάω από την ίδια μου την οικογένεια. Δεν μπορώ να πάω σε μεγάλες εκδηλώσεις. Συνεχώς πρέπει να ρωτάω τον κόσμο αν είναι εμβολιασμένος ή αν νιώθει άρρωστος. Είναι δύσκολο να διατηρήσεις φιλίες», εξηγεί.
Η κόρης της με διάγνωση για νόσο του Crohn
Η έφηβη κόρη της Jodie, η Julia, έχει διαγνωστεί με νόσο του Crohn και όταν παρουσιάζει εξάρσεις, είναι και αυτή ανοσοκατασταλμένη. Οι δυο τους διαχειρίζονται 63 σοβαρές παθήσεις συνολικά και λαμβάνουν δεκάδες φάρμακα για να παραμείνουν καλά. Χρειάζονται απεγνωσμένα ένα σπίτι που να καλύπτει τις ανάγκες τους.
«Αν δεν μπορούμε να μείνουμε απομονωμένες από την κοινωνία, ή εγώ θα πεθάνω ή και οι δύο μας – εγώ και η Julia», αναφέρει η Jodie. «Χρειαζόμαστε ένα ασφαλές, ειδικά κατασκευασμένο σπίτι. Δεν πρόκειται για πολυτέλεια, αλλά για επιβίωση».
«Με δεδομένη την ευαλωτότητά μας, χρειαζόμαστε ένα σπίτι που να μας προστατεύει. Ένα σπίτι όπου μπορούμε να ζούμε ξεχωριστά αλλά κοντά, για να αποφύγουμε τη μετάδοση λοιμώξεων μεταξύ μας. Χωρίς αυτό, μπορεί να πεθάνουμε και οι δύο πολύ νωρίς».
Η σημασία της σωστής στέγασης για τους ασθενείς
Η Jodie και η οικογένειά της αναζητούν τώρα έναν κατασκευαστή που θα μπορέσει να τους βοηθήσει να δημιουργήσουν έναν ιατρικά ασφαλή και αυτόνομο χώρο διαβίωσης· είτε ένα σπίτι με ανεξάρτητο βοηθητικό διαμέρισμα, είτε δύο συνδεδεμένα διαμερίσματα, ώστε να μπορούν να ζουν μαζί αλλά με ασφάλεια.
«Δεν ζητάμε κάτι υπερβολικό», αναφέρει. «Απλώς ένα σπίτι που να μας επιτρέπει να ζούμε με ασφάλεια, να μείνουμε ζωντανές. Χρειαζόμαστε έναν κατασκευαστή που να δει την ανθρώπινη ανάγκη εδώ και έχουμε ήδη το οικόπεδο, οπότε παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας αν μπορείτε να βοηθήσετε».
«Από τότε που ήμουν μικρή, ήμουν “το άτομο που βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο”», εξηγεί. «Ακόμα και στις δύσκολες μέρες, ξέρω ότι υπάρχει ένας σκοπός πίσω από όλα αυτά. Αν μπορώ να χρησιμοποιήσω το ταξίδι μου για να βοηθήσω άλλους, τότε είμαι ευτυχισμένη».
«Οι περισσότεροι ασθενείς με μεταμόσχευση δεν ζουν πολύ, εξαιτίας των λοιμώξεων. Αλλά με καλύτερη στέγαση και ευαισθητοποίηση, ελπίζω να ξεπεράσω αυτά τα στατιστικά. Θέλω να είμαι μία από τις μακροβιότερες ασθενείς με μεταμόσχευση στον κόσμο».
Φωτογραφία: jodiesjourney.com

 
ΠΗΓΗ: www.oloygeia.gr

πηγή: giatros-in.gr