Health Rodos: Δεν ήταν μια απόφαση που ήρθε εύκολα. Το να μείνω στο σπίτι με τα παιδιά μου ακουγόταν παλιά σαν κάτι ξένο, σαν κάτι που κάνουν “οι άλλες”. Εκείνες που “θυσιάζουν” τον εαυτό τους για την οικογένεια. Μα εγώ; Δεν είμαι φτιαγμένη για θυσίες, τουλάχιστον όχι χωρίς λόγο. Και τότε ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω κάτι βαθύτερο.
Δεν το έκανα (μόνο) για τα παιδιά μου. Το έκανα για μένα.
Γιατί ήθελα να δω το πρώτο τους χαμόγελο, όχι σε βίντεο. Ήθελα να είμαι εγώ που θα τα νανουρίσει το μεσημέρι, που θα τους διαβάσει το ίδιο παραμύθι για πέμπτη φορά. Ήθελα να ακούω τις μικρές, ασήμαντες φαινομενικά, ιστορίες τους από την καθημερινότητα, χωρίς να με διακόπτει ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα.Ήθελα να ζω τη ζωή μου πιο αργά. Πιο ουσιαστικά.
Οι πρώτες εβδομάδες δεν ήταν εύκολες. Ένιωσα ενοχές – για όλα. Για την καριέρα που άφησα πίσω. Για το μισθό που πλέον δεν φέρνω στο σπίτι. Για τις στιγμές που βαριόμουν, που κουραζόμουν, που ένιωθα «μικρή» μέσα στην ίδια μου τη ζωή. Αλλά σιγά σιγά, άρχισα να νιώθω κάτι άλλο. Ελευθερία. Γαλήνη. Αυθεντικότητα.
Αν κάποιος μου έλεγε πως θα νιώθω πιο ολοκληρωμένη μέσα σε μια μέρα γεμάτη πλυντήρια, βόλτες στην παιδική χαρά και πιάτα που δεν τελειώνουν ποτέ, θα γελούσα. Μα είναι αλήθεια. Νιώθω πιο “εγώ” από ποτέ. Νιώθω πως για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν τρέχω πίσω από ρόλους που κάποιος άλλος όρισε για μένα. Δε μετράω την αξία μου με τα επαγγελματικά επιτεύγματα, αλλά με τις αγκαλιές που μου δίνουν τα παιδιά μου όταν ξυπνούν και ξέρουν πως είμαι εκεί.
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να πω πως η δική μου επιλογή είναι η σωστή. Ούτε για να πείσω κάποια να κάνει το ίδιο. Γράφω γιατί θέλω να ακουστεί κι αυτή η φωνή — η φωνή της μαμάς που μένει σπίτι όχι επειδή “έπρεπε”, όχι επειδή “είναι το καλύτερο για τα παιδιά”, αλλά επειδή το επέλεξε συνειδητά. Επειδή βρήκε εκεί τη δική της δύναμη, τη δική της ηρεμία, τη δική της ταυτότητα.
Το να μένω στο σπίτι με τα παιδιά μου δεν με έκανε λιγότερο φιλόδοξη. Με έκανε περισσότερο ανθρώπινη. Με έφερε πιο κοντά στον εαυτό μου. Και ναι, κάποια μέρα ίσως επιστρέψω στην αγορά εργασίας – γιατί όχι; – αλλά αυτή η περίοδος, αυτό το κομμάτι της ζωής μου, είναι σαν ένα «δώρο» που κάνω στον εαυτό μου. Και θέλω να χαρώ αυτό το «δώρο» για όσο περισσότερο μπορώ!
πηγή: mama365.gr
