Health Rodos: Δεν ξέρω πώς φτάσαμε ως κοινωνία να περιμένουμε από τις μητέρες να είναι ταυτόχρονα νοσοκόμες, δασκάλες, οδηγοί, ψυχολόγοι, μαγείρισσες, επαγγελματίες και… ηρεμιστικό χάπι για όλη την οικογένεια. Κάποτε το «χωριό» στήριζε τη μητέρα. Σήμερα, το «χωριό» μοιάζει να έχει χαθεί, κι εμείς μείναμε να προσπαθούμε να καλύψουμε όλα τα κενά, μόνες μας.
Κι έρχεται η στιγμή που πρέπει να το πω δυνατά, πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους άλλους: Είμαι μαμά, όχι μηχανή.
Η αόρατη κούραση
Δεν είναι μόνο η φυσική κούραση, αν και αυτή είναι τεράστια. Είναι και η αόρατη, η ψυχική. Το βάρος της ευθύνης να θυμάσαι τα πάντα, να προλαβαίνεις τα πάντα, να φροντίζεις για όλους πριν από σένα. Να είσαι πάντα διαθέσιμη, πάντα σε εγρήγορση, πάντα «εντάξει».
Το να είσαι μητέρα δεν είναι 9 με 5. Είναι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Ακόμη κι όταν κοιμάσαι, το αυτί σου μένει μισάνοιχτο για το βήμα στο διάδρομο, το βήχα μέσα στη νύχτα, το όνειρο που θα τους ξυπνήσει. Και όταν όλα ησυχάζουν, η σκέψη σου συνεχίζει να δουλεύει: τι θα φάνε αύριο, αν έχουν όλα τα πράγματα για το σχολείο, πότε πρέπει να πάει το παιδί στον γιατρό.
Η ενοχή που δεν λέει να φύγει
Ακόμη κι όταν φτάνεις στα όριά σου και θες να πεις «δεν αντέχω άλλο», η ενοχή σού ψιθυρίζει ότι είσαι αχάριστη. Σου θυμίζει πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά και ότι «κάποια μέρα θα σου λείψουν όλα αυτά». Ναι, το ξέρω. Αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή, είμαι κουρασμένη.
Η μητρότητα είναι γεμάτη αντιθέσεις: μπορείς να αγαπάς βαθιά και ταυτόχρονα να εξαντλείσαι. Μπορείς να είσαι ευγνώμων και ταυτόχρονα να θες να φωνάξεις «Φτάνει!» Μπορείς να απολαμβάνεις τις αγκαλιές και να μετράς τις ώρες μέχρι να κοιμηθούν.
Η ανάγκη για στήριξη
Δεν είναι αδυναμία να ζητάς βοήθεια. Είναι ανάγκη. Κι όμως, πολλές από εμάς έχουμε μάθει να τη βλέπουμε σαν παραδοχή αποτυχίας. Στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς το αντίθετο: δείχνει ότι ξέρεις τα όριά σου και τα σέβεσαι.
Μια μαμά δεν χρειάζεται να είναι ηρωίδα κάθε μέρα. Χρειάζεται συμμάχους. Έναν σύντροφο που να μοιράζεται την ευθύνη, φίλους που να μπορούν να ακούσουν χωρίς να κρίνουν, οικογένεια που να στηρίζει πρακτικά και συναισθηματικά.
Το δικαίωμα να σταματάς
Ζούμε σε μια εποχή που εξιδανικεύει την «υπερπαραγωγική» μητέρα. Αυτή που δουλεύει, φροντίζει το σπίτι, μαγειρεύει σαν σε εκπομπή, διαβάζει τα παιδιά, γυμνάζεται, διατηρεί κοινωνική ζωή και πάντα χαμογελά. Η αλήθεια; Είναι ψέμα. Και είναι επικίνδυνο, γιατί μας σπρώχνει σε εξουθένωση.
Το να σταματήσεις, να πεις «σήμερα δεν θα προλάβω να κάνω όλα όσα ήθελα» δεν είναι αποτυχία. Είναι αυτοφροντίδα. Μπορεί να σημαίνει ότι θα αφήσεις τα ρούχα άπλυτα μια μέρα, ότι το δείπνο θα είναι πιο απλό, ότι δεν θα απαντήσεις σε όλα τα μηνύματα.
Η μαμά που θέλω να είμαι
Δεν θέλω τα παιδιά μου να με θυμούνται σαν μια γυναίκα που έτρεχε διαρκώς, πάντα κουρασμένη, πάντα βιαστική. Θέλω να με θυμούνται να γελάω μαζί τους, να τους ακούω χωρίς να κοιτάζω το ρολόι, να κάθομαι δίπλα τους χωρίς να κρατάω λίστα υποχρεώσεων στο μυαλό μου.
Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αφήσω χώρο για μένα. Να πω «ναι» σε μικρές ανάσες, έναν καφέ με φίλη, μια βόλτα μόνη μου, ένα βιβλίο πριν κοιμηθώ. Αυτά τα μικρά διαλείμματα δεν με κάνουν λιγότερο αφοσιωμένη μητέρα. Με κάνουν καλύτερη.
Γιατί δεν είμαι μηχανή
Μηχανές είναι φτιαγμένες για να δουλεύουν αδιάκοπα, χωρίς συναίσθημα, χωρίς παύση. Οι μαμάδες δεν είναι έτσι. Έχουμε καρδιά που χτυπάει πιο δυνατά για τους ανθρώπους μας, μάτια που δακρύζουν, σώματα που κουράζονται, μυαλά που χρειάζονται ηρεμία.
Δεν μπορούμε -και δεν πρέπει- να τα κάνουμε όλα μόνες μας. Χρειάζεται να επαναφέρουμε το «χωριό», έστω και σε μικρή κλίμακα. Να ζητήσουμε βοήθεια, να δεχτούμε βοήθεια και να δώσουμε βοήθεια.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, η μαμά δεν είναι μηχανή. Είναι άνθρωπος. Κι αυτό, από μόνο του, είναι αρκετό.
πηγή: mama365.gr
