Health Rodos: Ο Γιώργος Χατζηπιερής, με το μουσικό του σύμπαν να έχει μεγαλώσει γενιές παιδιών εδώ και είκοσι χρόνια, παρουσίασε τον «Τεμπέλη Δράκο» με τον πιο μεγαλοπρεπή και συνάμα συγκινητικό τρόπο.
Από την πρώτη στιγμή, η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη με χαρά και προσμονή. Γονείς και παιδιά γέμισαν το Ηρώδειο, όχι απλώς ως κοινό, αλλά ως συνταξιδιώτες σε έναν φανταστικό κόσμο όπου οι δράκοι τραγουδούν, οι ιστορίες ζωντανεύουν και η μουσική γίνεται γέφυρα ανάμεσα στις γενιές. Ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν η πιο ειλικρινής επιβράβευση για τον δημιουργό, με τους θεατές να συμμετέχουν ενεργά, να τραγουδούν και να χειροκροτούν ρυθμικά, δημιουργώντας ένα κύμα συλλογικής χαράς.
Ο ίδιος ο Χατζηπιερής στάθηκε στη σκηνή με τη σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει, αφήνοντας τη μουσική του να μιλήσει. Κι όμως, πίσω από κάθε τραγούδι διακρινόταν η αγάπη, η αφοσίωση και η σπάνια ικανότητά του να παντρεύει την παιδικότητα με την ουσία. Οι φίλοι ερμηνευτές που τον πλαισίωσαν έδωσαν ξεχωριστό χρώμα, με ωραίες εναλλαγές φωνών που εμπλούτισαν τα τραγούδια, ενώ η live ορχήστρα πρόσφερε μια ζεστασιά και δύναμη που δύσκολα συναντά κανείς σε παιδικά μουσικά έργα.
Η παιδική χορωδία υπήρξε η καρδιά της παράστασης. Τα παιδιά, με τη φρεσκάδα και την αυθεντικότητά τους, ανέδειξαν τον λόγο και τη μουσική με τρόπο αφοπλιστικό. Στο άνοιγμα της βραδιάς, η παρουσία τους έθεσε τον τόνο: αγνότητα, ελπίδα και συγκίνηση. Ο συνδυασμός τους με τους χορευτές, που έφεραν ζωντάνια και χρώμα στη σκηνή, δημιούργησε μια ολοκληρωμένη εμπειρία που θύμιζε μουσικοθεατρικό δρώμενο.
Ιδιαίτερα ευφάνταστη ήταν η εικαστική απόδοση των τραγουδιών: στα «Ποτάμια» εμφανίστηκαν χρωματιστές ομπρέλες που έδιναν την αίσθηση ότι το νερό κυλούσε ζωντανό μπροστά μας, ενώ σε άλλο κομμάτι οι χορευτές με μάσκες ζώων έπαιζαν και κινούνταν σαν μικρά πλάσματα παραμυθιού, γεμίζοντας τη σκηνή παιχνιδιάρικη μαγεία.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Με την ευρηματικότητα και την καλλιτεχνική του ματιά, μετέτρεψε τη συναυλία σε θέαμα. Οι προβολές βίντεο κλιπς και οπτικού υλικού επάνω στις πέτρες του Ηρωδείου έδωσαν μια αίσθηση ότι οι ιστορίες ξεπηδούσαν από την ίδια την αρχαία σκηνή. Άλλοτε ονειρικές και άλλοτε παιχνιδιάρικες, οι εικόνες αυτές πρόσφεραν μια παραμυθένια διάσταση, χωρίς ποτέ να καπελώσουν τη μουσική. Ο Ρήγος έδειξε πως ξέρει να αγγίζει παιδιά και μεγάλους, δημιουργώντας μια παράσταση με ρυθμό, ενέργεια και μέτρο.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με μια αίσθηση συλλογικής συγκίνησης: τα τραγούδια του Χατζηπιερή, γνώριμα πια σαν παλιοί φίλοι, έκαναν το Ηρώδειο να πάλλεται από φωνές μικρών και μεγάλων. Σπάνια βλέπει κανείς μια συναυλία που να γεφυρώνει τόσο αρμονικά τις γενιές, να αγγίζει με την ίδια ένταση το παιδί και τον ενήλικο θεατή.
Ο «Τεμπέλης Δράκος» γιόρτασε τα 20 του χρόνια με τον πιο όμορφο τρόπο: με μια παράσταση που απέδειξε πως όταν η μουσική γράφεται με αλήθεια και αγάπη, δεν γερνά ποτέ. Ο Χατζηπιερής μάς χάρισε μια βραδιά που δεν θα ξεχαστεί εύκολα, μια απόδειξη ότι τα παραμύθια μπορούν να ζωντανέψουν ξανά και ξανά, αρκεί να υπάρχει κάποιος να τα τραγουδά.
πηγή: mama365.gr
