Health Rodos: Αυτό είναι ευτυχία. Ξεκάθαρα. Απλά. Χωρίς φανφάρες, χωρίς φίλτρα, χωρίς εξηγήσεις.
Και κάθε φορά που το ζω —γιατί δεν είναι απλά μια σκηνή, είναι εμπειρία που την ζεις— πιάνω τον εαυτό μου να συγκινείται. Όχι μόνο επειδή χαίρομαι που η κόρη μου αγαπάει τόσο τον πατέρα της, αλλά γιατί βλέπω μπροστά μου μια στιγμή καθαρής, αμόλυντης αγάπης. Από αυτές που δεν χρειάζονται λόγια. Από αυτές που μόνο τα παιδιά και οι γονείς ξέρουν να μοιράζονται.
Η ασφάλεια της αγκαλιάς του
Δεν ξέρω τι κουβαλάει ο καθένας από τη δική του παιδική ηλικία. Εγώ θυμάμαι έντονα την έλλειψη αυτής της εικόνας. Ίσως γιατί ο δικός μου πατέρας γύριζε αργά ή γιατί δεν ήξερε πώς να είναι πατέρας — δεν τον κατηγορώ. Αλλά βλέποντας την κόρη μου να τρέχει στον μπαμπά της, νιώθω σαν να αποκαθίσταται κάτι μέσα μου. Σαν να παίρνω πίσω κι εγώ ένα κομμάτι παιδικής αθωότητας που μου έλειψε.
Η κόρη μου ξέρει πως εκείνη η αγκαλιά είναι ασφαλής. Είναι σταθερή. Είναι παρούσα.
Και ναι, όσο κι αν εμείς οι μαμάδες κουβαλάμε τη φροντίδα όλης της μέρας, όσο κι αν έχουμε παίξει δέκα ρόλους μέχρι το μεσημέρι, εκείνη τη στιγμή —όταν μπαίνει ο μπαμπάς— όλα αλλάζουν. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Υπάρχει μόνο πληρότητα.
Οι άντρες που ξέρουν να είναι πατεράδες
Δεν γεννιέται κανείς έτοιμος γονιός. Κι όμως, υπάρχουν άντρες που επιλέγουν καθημερινά να είναι εκεί. Όχι μόνο για να φέρουν χρήματα στο σπίτι, αλλά για να προσφέρουν χρόνο, φροντίδα, βλέμμα, παιχνίδι, στοργή. Και κάθε φορά που βλέπω τον δικό μου σύντροφο να λιώνει στα χέρια της μικρής μας, ανασαίνω με ευγνωμοσύνη. Όχι γιατί «βοηθάει», αλλά γιατί είναι πατέρας. Ολόκληρος.
Αυτή η αγκαλιά λοιπόν, δεν είναι τυχαία. Χτίστηκε. Με συνέπεια, με καθημερινή παρουσία, με άπειρα «ναι» στο παιχνίδι, στα παραμύθια, στα δάκρυα, στις χαρές. Με τα χέρια του που έγιναν γέφυρα ανάμεσα στον κόσμο της και στον κόσμο των μεγάλων.

Η αγάπη που γίνεται πρότυπο
Ξέρω πως εκείνη η αγκαλιά θα της μείνει. Όχι μόνο σαν ανάμνηση, αλλά σαν πυξίδα. Για το τι αξίζει να ζητάει από τη ζωή. Για το πώς θέλει να την αγαπούν. Για το ποια είναι.
Και ίσως μια μέρα, όταν πια θα έχει μεγαλώσει και θα λέει σε κάποιον: «Μη με αγγίζεις έτσι, ο μπαμπάς μου με αγκάλιαζε αλλιώς», να καταλάβει πόσο βαθιά ρίζωσε αυτή η καθημερινή, επαναλαμβανόμενη στιγμή στο είναι της. Γιατί κάποιες αγκαλιές δεν είναι απλώς μια πράξη αγάπης. Είναι οικοδόμημα ολόκληρης προσωπικότητας.
Οι μικρές στιγμές που είναι όλη η ζωή
Δεν είναι μόνο το απόγευμα που γυρνάει ο μπαμπάς. Είναι το ότι κάθε μέρα συμβαίνει. Και κάθε μέρα κρατάει τον ίδιο παλμό.
Εμείς οι μαμάδες, πολλές φορές ψάχνουμε την ευτυχία στα μεγάλα: σε ένα ταξίδι, σε μια αλλαγή, σε ένα σημαντικό γεγονός. Αλλά η αλήθεια είναι πως η ευτυχία μας έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα — και μάλιστα την έχει ανοίξει μόνη της.
Είναι στην αγκαλιά τους. Σε εκείνη την επαφή που λέει «σε περίμενα». Σε εκείνο το τρέξιμο, που δεν το καθοδηγεί τίποτα άλλο παρά μόνο η λαχτάρα. Σ’ εκείνη τη στιγμή που μια κόρη βρίσκει σπίτι μέσα στον πατέρα της.
Και ξέρεις τι; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να στεκόμαστε δίπλα και να τη φυλάμε σαν θησαυρό. Γιατί αυτή η εικόνα —αυτό το «Μπαμπάααα!»— είναι το πολυτιμότερο δώρο της ζωής. Και συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.
Χωρίς τίποτα το εντυπωσιακό. Χωρίς σκηνοθεσία. Χωρίς λέξεις.
Μόνο ευτυχία.
πηγή: mama365.gr