Health Rodos: Υπάρχει μια αόρατη ένταση που διατρέχει τη σύγχρονη ζωή: η επιθυμία να κρατήσουμε τα πάντα υπό έλεγχο. Τη δουλειά μας, τα συναισθήματά μας, τις σχέσεις, το μέλλον, το σώμα, τη φήμη, το άγνωστο. Σαν να μπορούμε, με αρκετό σχεδιασμό, να προλάβουμε την αβεβαιότητα. Να την εξουδετερώσουμε. Να ζήσουμε “ασφαλείς”.Αυτή η προσπάθεια όμως εξαντλεί. Ο έλεγχος δεν είναι ποτέ αρκετός, γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι που ξεφεύγει, η ένταση ανεβαίνει, οι προσδοκίες αυξάνονται, η εσωτερική πίεση γίνεται αβάσταχτη. Eκεί, αρχίζει η φθορά – άγχος, κόπωση, συγκρούσεις, απογοήτευση από τον εαυτό και τους άλλους.AdvertismentΗ απελευθέρωση δεν έρχεται όταν τακτοποιηθούν όλα. Έρχεται όταν αρχίσεις να χαλαρώνεις τη λαβή. Όταν αναγνωρίσεις πως το βάρος της διαρκούς εγρήγορσης δεν οδηγεί σε γαλήνη, αλλά σε αποξένωση. Από τους άλλους, από τη στιγμή, από τον ίδιο σου τον εαυτό.Η ψευδαίσθηση του ελέγχου: Ο χάρτης δεν είναι το έδαφοςΟ έλεγχος είναι μια απόπειρα να μειώσουμε την απροσδιοριστία. Μας δίνει την ψευδαίσθηση πως αν οργανώσουμε αρκετά, αν προετοιμαστούμε αρκετά, θα αποφύγουμε το άβολο, το δύσκολο, το τυχαίο. Μπορεί να γίνει τρόπος ζωής. Ημερολόγια γεμάτα λίστες, σχέσεις που βασίζονται στην “ασφάλεια”, καθημερινότητες δομημένες μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας.Αλλά η ζωή δεν ακολουθεί πάντα τους χάρτες μας. Το έδαφος της εμπειρίας είναι πιο σύνθετο, πιο απρόβλεπτο, πιο ζωντανό. Κι όταν προσπαθούμε να το στριμώξουμε στο καλούπι της τάξης, χάνουμε κάτι θεμελιώδες. Την ικανότητα να ανταποκριθούμε, να προσαρμοστούμε, να εμπιστευτούμε.AdvertismentΗ αληθινή ελευθερία έρχεται όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βρίσκεται σε μια δυναμική σχέση με το άγνωστο. Να το συναντήσουμε, να σταθούμε μαζί του, να το αφουγκραστούμε, να δημιουργήσουμε χώρο γι’ αυτό.Η ρίζα του ελέγχου: Όταν η αβεβαιότητα πονάΠολλές φορές, ο έλεγχος είναι άμυνα. Κάτω από την ανάγκη να “τα έχουμε όλα υπό έλεγχο” κρύβεται συχνά ένας βαθύς φόβος απόρριψης, απώλειας, αποτυχίας, εγκατάλειψης.Όταν έχουμε βιώσει αστάθεια, τραύματα ή εμπειρίες όπου δεν είχαμε καμία επιλογή, ο ψυχισμός μας μαθαίνει να προστατεύεται μέσα από τον έλεγχο. Αν εγώ είμαι υπεύθυνος για τα πάντα, τότε ίσως δεν πληγωθώ ξανά. Αν προβλέψω το κακό, δεν θα με αιφνιδιάσει. Αν κρατώ τα πάντα σφιχτά, ίσως δεν καταρρεύσουν.Αυτός ο μηχανισμός είναι φυσιολογικός και σε πολλές φάσεις της ζωής μάς χρησιμεύει. Όμως με τον καιρό, γίνεται κουραστικός. Δεν επιτρέπει χώρο για ανάσα και το κυριότερο δεν αφήνει χώρο στη ζωή. Οι στιγμές παύουν να είναι αυθεντικές και γίνονται πεδία ελέγχου, ενώ το παρόν διαστρέφεται από τη μνήμη του παρελθόντος και τον φόβο του μέλλοντος.Η αβεβαιότητα πονά, γιατί φέρνει μπροστά την αίσθηση της ευαλωτότητας. Όμως σε εκείνη την ευαλωτότητα βρίσκεται η αλήθεια μας και συχνά, η μεγαλύτερη δύναμη.Το τίμημα της υπερέντασηςΌταν η ανάγκη για έλεγχο γίνει τρόπος ύπαρξης, το σώμα αρχίζει να το εκφράζει με αυξημένο άγχος, μυϊκή ένταση, υπερέγερση, αϋπνία, ευερεθιστότητα. Το νευρικό σύστημα λειτουργεί σαν να υπάρχει πάντα μια απειλή και δεν χαλαρώνει.Οι σχέσεις γίνονται πεδίο μάχης, όταν δεν μπορούμε να ανεχτούμε τη διαφορετικότητα, την καθυστέρηση, το απρόβλεπτο του άλλου. Η εργασία μετατρέπεται σε πηγή εξάντλησης, όταν κάθε απόκλιση από το πλάνο βιώνεται ως αποτυχία. Ο εαυτός γίνεται αυστηρός κριτής, όταν δεν επιτρέπεται κανένα λάθος, καμία αδυναμία.Η υπερένταση ζητά εκτόνωση κι αν δεν βρει ασφαλείς διεξόδους, μετατρέπεται σε κρίσεις άγχους, ψυχοσωματικά, αποστασιοποίηση, ή και συναισθηματικό μούδιασμα. Το letting go  είναι ανακούφιση απ’ όλα αυτά. Είναι επαναφορά στο φυσικό ρυθμό, στον αναστεναγμό, στην επαφή με το τώρα. Είναι φροντίδα απέναντι στο σώμα που κουβαλά την ιστορία της έντασης.Η πρακτική της παράδοσης (surrender): Η τέχνη του να επιτρέπειςΗ έννοια του “surrender” είναι μια βαθιά εσωτερική πράξη αποδοχής. Δε σημαίνει “δεν μπορώ να κάνω τίποτα”, αλλά ότι “δεν χρειάζεται να ελέγξω τα πάντα για να είμαι καλά”. Είναι ένα πέρασμα από τον αγώνα προς την εμπιστοσύνη.Ο διαλογισμός διδάσκει να παρατηρείς χωρίς να παρεμβαίνεις. Η τέχνη αποτυπώνει ότι μέσα στο τυχαίο μπορεί να υπάρξει νόημα. Η πνευματικότητα κατανοεί ότι το να αφεθείς δεν είναι ήττα, είναι επιστροφή σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα – στον ρυθμό της ζωής.Το letting go μπορεί να είναι τόσο απλό όσο ένας βαθύς αναστεναγμός, ένα “δεν χρειάζεται να το λύσω τώρα”, μια αγκαλιά χωρίς εξήγηση. Είναι η απόφαση να αφεθείς από σοφία, η επιλογή να μετατρέπεις την προσπάθεια σε παρουσία, τον έλεγχο σε επίγνωση, την ένταση σε ρυθμό. Είναι τελικά η στιγμή που το νευρικό σύστημα αρχίζει να ξεκουράζεται.Αποδοχή ≠ Παραίτηση: Η διάκριση που τα αλλάζει όλαΗ αποδοχή της αβεβαιότητας δε σημαίνει ότι εγκαταλείπεις τις ευθύνες ή σταματάς να προσπαθείς. Σημαίνει ότι δεν πολεμάς πια με τα κύματα, αλλά μαθαίνεις να κολυμπάς μέσα τους.Το letting go είναι μια νέα αρχή. Είναι η στιγμή που ο εσωτερικός κόμπος αρχίζει να λύνεται, που η αναπνοή βαθαίνει και η καρδιά δεν σφίγγεται με κάθε μικρή ασυμφωνία. Είναι η στιγμή που επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι άνθρωπος – και στους άλλους το ίδιο.Η αποδοχή είναι δύναμη γιατί στηρίζεται στην επίγνωση ότι ο κόσμος δεν είναι απόλυτα προβλέψιμος, αλλά μπορούμε να σταθούμε μέσα του με σταθερότητα. Μπορεί να μην είμαστε οι σκηνοθέτες της ζωής, αλλά μπορούμε να είμαστε παρόντες σε κάθε σκηνή με αλήθεια και ανοιχτή καρδιά.Όταν αφήνεις τον έλεγχο, δεν αφήνεις την ελπίδα. Αφήνεις την αυταπάτη ότι η τελειότητα φέρνει ασφάλεια και ανακαλύπτεις ότι η αλήθεια – με όλες τις ατέλειές της – είναι πιο ανάλαφρη, πιο αληθινή και πιο βιώσιμη.Η ελευθερία δεν έρχεται όταν ελέγξεις τα πάντα, αλλά όταν εμπιστευτείς ότι δεν χρειάζεται να το κάνεις. Σε αυτή την εμπιστοσύνη, γεννιέται η ειρήνη.Το καλάθι με τις πέτρεςΣε ένα βουδιστικό μοναστήρι, ένας μαθητής κρατούσε κάθε μέρα ένα μεγάλο καλάθι γεμάτο πέτρες. Το κουβαλούσε μαζί του παντού – στις τελετές, στα μαθήματα, ακόμα και στον ύπνο. Όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί το κάνει, απάντησε:
«Είναι οι ευθύνες μου, οι φόβοι μου, όσα δεν θέλω να ξεχάσω. Αν τα αφήσω, θα χάσω τον έλεγχο.»Ο δάσκαλος τον παρατηρούσε για μέρες χωρίς να πει λέξη. Κάποια στιγμή, του ζήτησε να τον ακολουθήσει μέχρι την κορυφή ενός λόφου. Εκεί του είπε:
«Άφησέ το κάτω.»Ο μαθητής δίστασε.«Μα… δεν ξέρω τι θα συμβεί αν δεν το κρατάω.»Ο δάσκαλος του απάντησε:«Δεν χρειάζεται να το κουβαλάς για να το θυμάσαι. Και δεν χρειάζεται να το ελέγχεις για να το τιμάς.Πηγές:

• Tara Brach, “Radical Acceptance”
• Michael A. Singer, “The Untethered Soul”
• Pema Chödrön, “When Things Fall Apart”
• Alan Watts, “The Wisdom of Insecurity”
• Thich Nhat Hanh, “Fear: Essential Wisdom for Getting Through the Storm”
• Sharon Salzberg, “Faith: Trusting Your Own Deepest Experience”

πηγή: enallaktikidrasi.com