Health Rodos: Στην Ελλάδα του 2025, οι ηλικιωμένοι είναι παρόντες αριθμητικά, αλλά απόντες ουσιαστικά. Κανένα μεγάλο σχέδιο δεν τους αφορά, κανένα τηλεοπτικό πάνελ δεν συζητάει γι’ αυτούς, καμία διαφήμιση δεν απευθύνεται σε αυτούς. Έχουν γίνει «αόρατοι» σε μια κοινωνία που λατρεύει τη νεότητα και την ταχύτητα. Μια κοινωνία που ξεχνά εύκολα ποιοι την έφεραν μέχρι εδώ.
Μια καθημερινότητα γεμάτη σιωπές
Η τρίτη ηλικία βιώνει μοναξιά, όχι μόνο μέσα στους τοίχους του σπιτιού, αλλά και στην απουσία διαλόγου. Όταν τα παιδιά έχουν φύγει, όταν οι φίλοι μειώνονται, όταν το τηλέφωνο δεν χτυπά, η μέρα χάνει το νόημά της. Κι αυτό δεν το γιατρεύει ένα «καλημέρα» από τον γείτονα ή μια σύνταξη κάθε τέλος του μήνα.
Το κράτος φροντίζει -στο μέτρο του δυνατού- για τη φυσική τους επιβίωση. Φάρμακα, επιδόματα, προγράμματα φροντίδας. Όμως η ψυχική επιβίωση; Ποιος φροντίζει για αυτήν;
Η παγίδα της «καλοπροαίρετης παραμέλησης»
Πολλοί ηλικιωμένοι ζουν ανάμεσα μας μέσα σε σπίτια γεμάτα φωνές, αλλά κενά σχέσεων. Η γιαγιά που κρατά τα εγγόνια χωρίς ποτέ να τη ρωτά κανείς πώς νιώθει. Ο παππούς που ζει στον καναπέ ενός σπιτιού, αλλά δεν συμμετέχει σε καμία απόφαση, σε καμία κουβέντα. Είναι εκεί για να «βοηθά», για να «διευκολύνει», όχι για να ανήκει.
Αυτή η σιωπηλή υποβάθμιση του ρόλου τους είναι ίσως το πιο ύπουλο είδος παραμέλησης. Δεν γίνεται με φωνές ή αδιαφορία, αλλά με συνεχή υποτίμηση της φωνής και της προσωπικότητάς τους.
Η αξιοπρέπεια δεν είναι πολυτέλεια, είναι δικαίωμα
Το να μεγαλώνεις με αξιοπρέπεια σημαίνει να νιώθεις χρήσιμος, ορατός, σεβαστός. Να σε ρωτούν τη γνώμη σου. Να σου αναγνωρίζουν όσα έχεις προσφέρει. Να μη σε αντιμετωπίζουν σαν «τελειωμένο», αλλά σαν άνθρωπο με παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Η αξιοπρέπεια δεν είναι να έχεις χρήματα. Είναι να έχεις λόγο, ρυθμό και αναγνώριση. Και αυτό είναι που τους χρωστάμε. Όχι από φιλανθρωπία. Από δικαιοσύνη.
Η κοινωνία μας ωριμάζει ή ξεχνάει;
Ο τρόπος που φερόμαστε στους ηλικιωμένους αποκαλύπτει ποιοι πραγματικά είμαστε. Είμαστε κοινωνία που τιμά ή που ξεχνά; Που θυμάται ή που διαγράφει;
Αν τους αφήσουμε να γίνουν οι «ξεχασμένοι του πεζοδρομίου», αν τους βάλουμε απλώς σε προγράμματα «βοήθειας», αλλά όχι σε συμμετοχή, τότε χάνουμε ένα κομμάτι από την ανθρωπιά μας.
Μικρές κινήσεις, μεγάλη διαφορά
Ένα τηλέφωνο. Ένα «γεια» με νόημα. Μια αγκαλιά χωρίς βιασύνη. Ένα μεσημεριανό μαζί. Η εμπλοκή τους σε μια απόφαση, μια γιορτή, ένα οικογενειακό θέμα. Δεν χρειάζονται ήρωες. Χρειάζονται συμπερίληψη.
Και ναι, χρειάζονται και πολιτικές. Χώρους συμμετοχής. Ενεργές κοινότητες ηλικιωμένων. Ευκαιρίες για δράση, μάθηση, συνύπαρξη. Όχι απομόνωση, όχι εθελοντική εξορία.
Γιατί στο τέλος, δεν θα κριθούμε από το πώς φερθήκαμε στους ισχυρούς, αλλά από το πώς φερθήκαμε στους πιο ήσυχους. Και οι ηλικιωμένοι είναι οι πιο ήσυχοι. Όχι γιατί δεν έχουν τι να πουν. Αλλά γιατί εμείς έχουμε ξεχάσει να ρωτάμε.
πηγή: mama365.gr
