Health Rodos: Τώρα, δώδεκα χρόνια, δύο παιδιά, αμέτρητα βράδια χωρίς ύπνο και μια καθημερινότητα γεμάτη λίστες, ραντεβού και άγχη μετά, νιώθω πως κοιτάζεις… αλλά δεν βλέπεις.
Θυμάσαι πώς ήμασταν;
Θυμάμαι τότε που βγαίναμε και γελούσαμε τόσο δυνατά, που μας κοίταζαν οι άλλοι. Που περπατούσαμε στον δρόμο και κρατούσες το χέρι μου σφιχτά, σαν να μην ήθελες να χαθώ. Τότε που οι καβγάδες μας κρατούσαν δέκα λεπτά, γιατί δεν άντεχες να μείνεις μακριά μου για πολύ.
Τώρα, οι καβγάδες μας μένουν να αιωρούνται μέρες. Και τα χέρια μας είναι πιο συχνά απασχολημένα με τσάντες, κινητά και παιδικά παπούτσια παρά το ένα με το άλλο.
Δεν λέω ότι δεν μ’ αγαπάς. Το ξέρω ότι μ’ αγαπάς. Αλλά η αγάπη δεν είναι μόνο αίσθημα. Είναι και βλέμμα. Είναι και εκείνη η προσοχή που δείχνει ότι είμαι ακόμη η γυναίκα σου, όχι απλώς η μητέρα των παιδιών σου.
Η ζωή μας άλλαξε και μαζί της αλλάξαμε κι εμείς
Ξέρω πως οι ρυθμοί μας μάς έχουν φάει. Η δουλειά σου σε εξαντλεί. Εγώ τρέχω με τα παιδιά, το σπίτι, τη δική μου δουλειά. Οι μέρες μας είναι γεμάτες πρακτικά πράγματα. Μιλάμε κυρίως για το πρόγραμμα των παιδιών, για λογαριασμούς, για το τι πρέπει να γίνει.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα «Μην ξεχάσεις να πάρεις γάλα» και «Έχει η μικρή γυμναστική στις 6», χάσαμε τα βλέμματα που λένε «Σε βλέπω. Σε θέλω. Σε σκέφτομαι».
Δεν σου ζητάω να είμαστε όπως τότε
Δεν θέλω να ξαναγίνουμε 25 χρονών. Δεν θέλω να ζούμε με τον αυθορμητισμό της αρχής, η ζωή μας είναι αλλιώς τώρα, και αυτό είναι εντάξει. Θέλω όμως να με κοιτάς όπως τότε. Να νιώθω ότι, μέσα σε όλο αυτό το χάος, βλέπεις ακόμη εμένα.
Να με προσέχεις όπως προσέχεις τις λεπτομέρειες της δουλειάς σου. Να με αγκαλιάζεις όχι μόνο όταν το ζητάω. Να θυμάσαι να με κοιτάς στα μάτια όταν μιλάω, αντί να αφήνεις το βλέμμα σου να χαθεί στην οθόνη ή στο ρολόι.
Ξέρω ότι κι εγώ άλλαξα
Δεν είμαι η ίδια γυναίκα που γνώρισες. Το σώμα μου άλλαξε. Οι ώρες μου άλλαξαν. Το πρόσωπό μου κουβαλάει πια μικρές ρυτίδες από γέλια και άγχη. Ίσως κι εγώ να σε κοιτάω λιγότερο από παλιά, γιατί τρέχω, γιατί προλαβαίνω, γιατί είμαι κουρασμένη.
Αλλά θέλω να προσπαθήσουμε και οι δύο. Όχι να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, αλλά να τον σταματήσουμε για λίγα δευτερόλεπτα την ημέρα, κοιτώντας ο ένας τον άλλον όπως τότε.
Γιατί αυτό το βλέμμα είναι γέφυρα
Όταν με κοιτούσες έτσι, ένιωθα ασφάλεια. Ένιωθα ότι είμαι όμορφη, επιθυμητή, σημαντική. Και ξέρεις τι; Αυτή η αίσθηση είναι που με έκανε να έχω δύναμη και για σένα και για τα παιδιά μας. Όταν το βλέμμα σου μου έλεγε «είσαι εδώ και σε βλέπω», μπορούσα να σηκώσω όλο τον κόσμο.
Τώρα, μερικές μέρες, νιώθω ότι είμαι απλώς το φόντο στη δική μας ιστορία.
Δεν είναι αργά
Σου γράφω όλα αυτά όχι για να σου γκρινιάξω, αλλά γιατί θέλω να ξαναχτίσουμε εκείνη τη γέφυρα. Δεν χρειάζονται μεγάλα σχέδια, ταξίδια ή ακριβά δείπνα. Χρειάζονται μικρές στιγμές: ένα βλέμμα που θα πει «σ’ αγαπάω», ένα άγγιγμα στον ώμο ενώ περνάς από δίπλα μου, μια αγκαλιά στην κουζίνα χωρίς λόγο.
Θέλω να ξέρω ότι δεν είμαι αόρατη. Ότι ακόμη κι αν η ζωή μας είναι γεμάτη ευθύνες και ρουτίνα, δεν χάσαμε εκείνο το κομμάτι μας που μας έφερε εδώ.
Γιατί σε κοιτάζω ακόμη
Παρά την κούραση, παρά τις μέρες που με εκνευρίζεις, παρά τις φορές που δεν βρίσκουμε χρόνο ούτε για μια κουβέντα της προκοπής, εγώ σε κοιτάζω ακόμη. Σε κοιτάζω όταν παίζεις με τα παιδιά και γελάς. Σε κοιτάζω όταν έχεις εκείνη τη σοβαρή έκφραση δουλειάς και σκέφτομαι πόσο σε θαυμάζω. Σε κοιτάζω όταν κοιμάσαι και νιώθω ευγνωμοσύνη που είσαι δίπλα μου.
Κι αυτό που θέλω, πιο πολύ από όλα, είναι να με κοιτάς κι εσύ. Όχι γιατί είμαι ίδια όπως τότε, αλλά γιατί είμαι η ίδια γυναίκα που αγάπησες, απλώς με περισσότερες ιστορίες στο βλέμμα μου.
Αν θες, μπορώ να σου φτιάξω και μια ακόμη εκδοχή πιο ωμή και συναισθηματικά φορτισμένη, σαν ιδιωτική επιστολή που δεν θα δημοσίευες εύκολα, για να βγει ακόμα πιο αληθινή. Θες να την ετοιμάσω;
πηγή: mama365.gr
